"An uncommitted love will always end in heartache."

Mam problem z ta książką. Czyta się tak dobrze, że nie odłożyłam jej dopuki nie skończyłam o 3 rano i czytałam dalej tom drugi do prawie 6. Zgarnęła mnie od pierwszej chwili - chyba mam słabość do uczuć które zrodziły się już w dzieciństwe bohaterów. Mimo to czegoś mi zabrakło, a może po prostu to niezecydowanie Cartera tak mnie wyprowadzało z równowagi?

Leah i Carter poznają się jako dzieci, oboje nie mają najleprzedo wzorca rodzicielskiego, mieszkają w przyczepach. Carter z ojcem, który mocno tuli butelkę, a Leah z wujkiem, który sprzedaje ciało swojej żony innym mężczyznom. Leah nie ma lekkiego życia, dzieciaki traktują ją tak, jakby była tą samą osoba co jej ciotka. Jest odludkiem, ale kiedy pojawia się Carter, jej samotność zmienia się w samotne szpiegowanie i obserwowanie z ukrycia nowego chłopaka z sąsiedzctwa. Po jakimś czasie bójka z jednym z chłopaków który jej dokuczał doprowadza do tego, że Carter staje w jej obronie a to z kolei prowadzi do tego, że między tym dwojgiem rodzi się silna, wręcz nierozerwalna więź. Tak mijają lata przyjaźni, która ma swoje chwile słabości, chwile gdzie prawdziwe uczucia wygrywaja nad rozsądkiem do czasu aż pewnego dnia Carter pojawia się u Leah i oboje uciekają w poszukiwaniu lepszego życia... jeszcze nie wiedza jak bardzo skomplikują swoje życie.

Z całych sił starałam się zrozumieć Cartera i nawet mi się udawało, ale to bawienie sie w kotka i myszkę mimo, że intensywne i absorbujące, to jednak czasami już męczące. Nie zliczę ile razy miałam ochotę krzyknąć do Cartera - otwórz oczy idioto!! Jestem jednak pod ogromnym wrażeniem Leah, która uświadomiła sobie, że musi zacząć być niezależna, że nie może całego swojego życia kręcić wokół chłopaka, który nie jest w stanie być tym na kogo zasługuje. Jestem już w trakcie czytania drugiego tomu więc na tym obecnie zakończę, gdyż nerwy mną szargają kiedy czytam co tam się dzieje...

"An uncommitted love will always end in heartache."

Mam problem z ta książką. Czyta się tak dobrze, że nie odłożyłam jej dopuki nie skończyłam o 3 rano i czytałam dalej tom drugi do prawie 6. Zgarnęła mnie od pierwszej chwili - chyba mam słabość do uczuć które zrodziły się już w dzieciństwe bohaterów. Mimo to czegoś mi zabrakło, a może po prostu to niezecydowanie Cartera...