"Czasem uświadamiamy sobie różne rzeczy dopiero, kiedy o nich opowiemy. Jeśli zachowujemy je dla siebie, możemy je upiększać, zniekształcać, a nawet wypierać. Wypowiedziane - stają wyraźnie przed oczami."

Przeglądając różnorodne blogi, często przed oczami przewijały mi się recenzje książki "Lato koloru wiśni" - z każdą kolejną czułam się coraz bardziej zaintrygowana tą powieścią. Zadawałam sobie pytanie, co jest w niej takiego, że zdobyła ona aż tyle (w większości) pozytywnych recenzji. Teraz, po przeczytaniu książki, jestem już w stanie wyjaśnić jej popularność - oczywiście z mojego punktu widzenia.

Emely i Elyas swoją znajomość nawiązali już długo przed czasem, który jest przedstawiony w powieści. Jednak za sprawą kilku niefortunnych czynników, które zaistniały w pewnej sytuacji, stracili ze sobą kontakt. Lato koloru wiśni opowiada o losach tych dwojga ludzi w siedem lat po pewnym wydarzeniu. Spotykają się przypadkiem - gdy Alex, przyjaciółka Emely i siostra Elyasa, wprowadza się do Berlina. Jakby tego było mało, do głównej bohaterki zaczynają przychodzić anonimowe e-maile od cichego wielbiciela... Którego z bohaterów zignoruje - Elyasa czy Lucę? A może któregoś z nich pokocha?


Pomimo tego, że opowieść została oparta w niektórych miejscach na pewnej schematyczności, autorka świetnie sobie z tym poradziła i zamaskowała to humorem i ciętymi ripostami Emely skierowanymi w stronę Elyasa, którym praktycznie nie było końca. Początkowo uważałam w pewnych momentach główną bohaterkę za lekko irytującą, jednakże później zrozumiałam jej postawę wobec brata swojej przyjaciółki. On sam w moich oczach wypadł pozytywnie, ponieważ - w przeciwieństwie do Emely - był w stanie podejmować w miarę racjonalne decyzje samodzielnie. Jego siostra... była trochę tą z tych słodkich, cukierkowych bohaterek, które powodują podejście tęczowej treści żołądkowej do gardła.

Książka z pozoru niby niczym się nie różni od pozostałych młodzieżówek dostępnych na rynku, jednakże autorka zawarła w niej coś swojego, co nie pozwala o sobie zapomnieć nawet po pewnym okresie po zakończeniu pierwszej części. Nie piszę tej recenzji zaraz po przeczytaniu, ponieważ w tamtym okresie nie potrafiłam sklecić jakiegokolwiek zdania dotyczącego historii Emely oraz Elyasa i nie było to spowodowane dobrze znanym niektórym kacem książkowym. Po prostu za każdym razem, kiedy chciałam coś napisać, po raz kolejny wyobrażałam sobie to, co stanie się dalej i nie byłam w stanie skupić się na tym, o czym miałam wspomnieć.

"Życie może się skończyć w ułamku sekundy. Bez ostrzeżenia, bez szans, by zdążyć coś jeszcze załatwić, coś, co mogłoby być ważne."

Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kontynuację i wreszcie zaspokoję moją ciekawość odnośnie dalszych losów głównych bohaterów "Lata koloru wiśni". Jeśli macie ochotę poznać historię Emely i Elyasa, a przy tym ewentualnie uronić parę łez ze śmiechu, bardzo polecam Wam sięgnięcie właśnie po ten tytuł. Mam nadzieję, że będziecie równie zadowoleni, jak ja!

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina!

http://oxu-czytanie.blogspot.com/2016/05/lato-koloru-wisni-carina-bartsch.html

"Czasem uświadamiamy sobie różne rzeczy dopiero, kiedy o nich opowiemy. Jeśli zachowujemy je dla siebie, możemy je upiększać, zniekształcać, a nawet wypierać. Wypowiedziane - stają wyraźnie przed oczami."

Przeglądając różnorodne blogi, często przed oczami przewijały mi się recenzje książki "Lato koloru wiśni" - z każdą kolejną czułam się coraz bardziej zaintrygowana tą...