Określenie „kacica” – kobieta-kat – przywodzi na myśl pełnego demonicznego uroku wampa, istotę równie bezwzględną co piękną i inteligentną. Kacica-kocica. Świadoma swej siły i równocześnie kobiecości, zmysłowa, buchająca erotyzmem.

Pavel Kohout kpi sobie z prostych skojarzeń. Zamiast drapieżnego stworzenia proponuje nam w tej roli złotowłose dziewczątko, które ledwie odrosło od ziemi i wygląda bardziej na niewinną pasterkę niż na morderczynię. Śliczne jak z obrazka i bardzo zmysłowe, ale zupełnie tego uroku nieświadome, a do tego – a przynajmniej wszystko na to wskazuje – najzwyczajniej w świecie tępe.

W tej historii króluje cielesność, która ma mnóstwo różnych obliczy – jest równocześnie uwznioślająca i ohydna, jak w wierszach Baudelaire'a i polskich turpistów. Makabra śmierci ściśle splata się tu z gorączką miłosnego aktu, do którego egzekucja zostaje wprost porównana. Krew miesiączkowa miesza się z krwią ściekającą z katowskiego topora, zapach rozkoszy i potu łączy się z odorem fekaliów i strachu skazańca.

Ale jak pięknie, z jakim kunsztem autor potrafi pisać i o jednym i o drugim, jakie soczyste metafory buduje! Nieraz mamy tu do czynienia z czymś na granicy literackiego porno lub opisem prawdziwego bestialstwa, ale czyta się to z wypiekami na twarzy, bez cienia niesmaku.

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2013/03/taka-piekna-makabra-kacica-pavel-kohout.html]

Określenie „kacica” – kobieta-kat – przywodzi na myśl pełnego demonicznego uroku wampa, istotę równie bezwzględną co piękną i inteligentną. Kacica-kocica. Świadoma swej siły i równocześnie kobiecości, zmysłowa, buchająca erotyzmem.

Pavel Kohout kpi sobie z prostych skojarzeń. Zamiast drapieżnego stworzenia proponuje nam w tej roli złotowłose dziewczątko, które ledwie...