Nie napiszę, że jest to lektura ambitna, głęboka, czy wymagająca i z górnej półki..
Bo nie jest - i nikt temu chyba nie zaprzeczy.
Aleee....
Ma jednak w sobie coś, co bezwiednie przyciąga, aby zagłębić się w tę historię głębiej i głębiej...
Wbrew temu, co powszechnie twierdzi się o tym tomie, w mojej opinii jest on lepszy niż otwierające serię "Szeptem" ( jednak wciąż jeszcze ciut brakuje mu do oceny - bardzo dobra ). Możliwe, iż bardziej pozytywny odbiór spowodowały ekstremalne uczucia targające główną bohaterką, które przelały się i na mnie, przywołując wspomnienie mojej własnej "chmurnej i durnej" młodości, z emocjami niezmiernie podobnymi do tych, które stały się udziałem Nory. A może to kwestia tego, że mam w sobie coś z masochistki i sprawia mi jakąś dziwną przyjemność, czytanie o rozstaniu, bólu, zazdrości, o uczuciu emocjonalnego zapętlenia pomiędzy tęsknotą a poczuciem krzywdy i zdrady... Nie wiem.
Po prostu lubię kiedy podczas czytania, emocja ściska mi serce.
Mocno.
Książka, tak samo jak część pierwsza, jest czytelniczym, zasysającym wirem, wciągającym nas w historię Nory i Patcha, niezależnie od tego jak byśmy nie ocenili jej pod względem ambitności. Jak już się ją zacznie - to nie ma uproś, nie można przestać czytać, aż nie poznamy ostatniego zdania.
I jeszcze jedno.
Zanim ocenimy i potępimy tok rozumowania i postępki Nory - bądźmy przez chwilę ze sobą szczerzy... Czy w wieku 16/17 lat nie odczuwaliśmy i nie myśleliśmy podobnie do niej ??............... No właśnie.. :))

Nie napiszę, że jest to lektura ambitna, głęboka, czy wymagająca i z górnej półki..
Bo nie jest - i nikt temu chyba nie zaprzeczy.
Aleee....
Ma jednak w sobie coś, co bezwiednie przyciąga, aby zagłębić się w tę historię głębiej i głębiej...
Wbrew temu, co powszechnie twierdzi się o tym tomie, w mojej opinii jest on lepszy niż otwierające serię "Szeptem" ( jednak wciąż...