Moje pierwsze, dojrzałe spotkanie (bo rzecz jasna tych z podstawówki na języku polskim nie liczę) ze Stanisławem Lemem to był „Solaris”. Niestety, książka do gustu mi nie przypadła, pogniewaliśmy się na siebie z autorem i ozięble rozstaliśmy. Jakiś czas później zacząłem być nagabywany do przeczytania zbioru opowiadań „Maska”. Długo się wzbraniałem aż zgodziłem dla świętego spokoju. Nieufny i podejrzliwy zabrałem się za tę „Maskę” no i oszalałem. Lem złapał mnie w swoje sidła i już nie wypuścił, zachwycił mnie prawie do granic a teraz zachwycił mnie jeszcze mocniej genialnymi „Dziennikami gwiazdowymi”.

To, że Lem miał potężną wyobraźnię raczej nikogo nie zdziwi, właściwie to chyba normalna rzecz w przypadku autorów z takich gatunków jak science – fiction. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. Lem miał niebywały wręcz talent do zabawy językiem, do konstruowania opowieści barwnych i niebywale plastycznych językowo. Miał też niesamowite poczucie humoru, podsyconym absurdem, groteską, inteligentną ironią. Można pokusić się o stwierdzenie, że był znakomitym satyrykiem.

Poza tym twórczość Lema jest pełna od symboli, alegorii i przeróżnych odniesień. Odsuwając na bok całą tę otoczkę science – fiction dostajemy tak naprawdę opowieść o nas, o ludziach. O naszych lękach, tęsknotach, problemach, o miejscach czy ustrojach w jakich żyjemy. Wyruszamy z Lemem w kosmos a tak naprawdę zostajemy tutaj, na Ziemi, obserwując i czytając o nas samych. Widać bardzo dobrze, że autor bardzo wnikliwie, skrupulatnie obserwował otaczający go świat i ludzi co potem celnie, trafnie, nad wyraz inteligentnie i nierzadko złośliwie udało mu się zawrzeć na kartach „Dzienników gwiazdowych”.

Polecano mi tę książkę słowami, że to „zabawa murowana a do tego i kawał refleksyjnej lektury dającej do myślenia”. W pełni się z tym zgadzam i naprawdę serdecznie polecam „Dzienniki gwiazdowe”. Dla mnie Lem od teraz będzie należał do moich ulubieńców.

Ale w sumie do tej pory nie wiem co to są sepulki....

Moje pierwsze, dojrzałe spotkanie (bo rzecz jasna tych z podstawówki na języku polskim nie liczę) ze Stanisławem Lemem to był „Solaris”. Niestety, książka do gustu mi nie przypadła, pogniewaliśmy się na siebie z autorem i ozięble rozstaliśmy. Jakiś czas później zacząłem być nagabywany do przeczytania zbioru opowiadań „Maska”. Długo się wzbraniałem aż zgodziłem dla świętego...