Dziwna książka. Nie czyta jej się źle, ale jest bardzo irytująca. Z jednaj strony historie chłopców są smutne, ale nie znajduję w nich niczego aż tak wyjątkowego, żeby je opisywać w książce. Z drugiej strony najbardziej dramatyczna była dla mnie postawa samej autorki. Jak napisała czytelniczka miete - http://lubimyczytac.pl/ksiazka/253804/milczenie-chlopcow/opinia/27306499#op... w rzeczywistości matki zastępcze w Wielkiej Brytanii mają taką mentalność to niech opatrzność ma w swej opiece potrzebujące dzieci." I zgadzam się z nią w 100%. Ta narracja w stylu - jaka ja jestem cudowna i jak cała moja rodzina jest słodka, mądra, wspaniała - aż mdli. A stosunek jej do chłopców? Tragedia! Faworyzowanie jednego chłopca kosztem drugiego oraz całkowite, moim zdaniem, niezrozumienie sytuacji w jakiej się znalazł jest dla mnie najbardziej bulwersujące. Czy tak zachowuje się profesjonalna, matka zastępcza? Autorka co prawda stara się zatuszować własny, niefajny stosunek do jednego z podopiecznych, ale marnie jej to wychodzi. I wcale nie uważam, że Jenson zachowuje się okrutnie w stosunku do Georgiego. Po pierwsze sam, nie dość że opuszczony i znajduje się nagle w obcej rodzinie, to jeszcze narzuca mu się towarzystwo chłopca, z którym nic go nie Łączy. I zachowuje się w tym momencie, jak przeciętny dzieciak. Wiele by pisać i jest to temat nie na recenzję, ale na dyskusję. Książka do zaliczenia, ale bez porywów.

Dziwna książka. Nie czyta jej się źle, ale jest bardzo irytująca. Z jednaj strony historie chłopców są smutne, ale nie znajduję w nich niczego aż tak wyjątkowego, żeby je opisywać w książce. Z drugiej strony najbardziej dramatyczna była dla mnie postawa samej autorki. Jak napisała czytelniczka miete -...