Ostatnie dzieło Remarque'a to moje trzecie spotkanie z autorem i póki co zrobiło na mnie najmniejsze wrażenie. Oczywiście sposób opowiadania jest na najwyższym poziomie, ale nie ma tego napięcia, które potrafił tak umiejętnie budować choćby w Łuku Triumfalnym. Jeśli chodzi o fabułę, razi mnie nieustannie ciagnące się pasmo szczęścia Schwarza. Serio, tak można było po prostu wchodzić i wychodzić z obozów dla uchodźców? Człowieka poszukuje Gestapo, wraca do swojego miasta rodzinnego przez pół Europy, właściwie bez przeszkód i prawie nikt nie jest w stanie go na miejscu rozpoznać? Chciałbym posiadać również tak cudowną umiejętność wychodzenia z każdej opresji i mówienia zawsze właściwych słów, w każdej sytuacji. Często te sytuacje są tak nieprawdopodobne, że opuszczały mnie siły do dalszego czytania. Ale jednak warto dokończyć lekturę - jak zwykle świetnie wykreowane postacie, jak i kolejna piękna historia miłosna, znów skomplikowana, naznaczona poświęceniem i cierpieniem. Podobało mi się też zakończenie, które wprawiło mnie w zadumę nad losem człowieka w obliczu utraty miłości i marzeń. Jak też wspominałem na samym początku, warsztat stoi cały czas na najwyższym poziomie, choć oczywiście przez sam charakter i pomysł na książkę, akcja nie toczy się szczególnie wartko. Jednak chyba każdy pisarz czy pisarka chcieliby wydać swoją "słabszą" powieść na takim poziomie.

Ostatnie dzieło Remarque'a to moje trzecie spotkanie z autorem i póki co zrobiło na mnie najmniejsze wrażenie. Oczywiście sposób opowiadania jest na najwyższym poziomie, ale nie ma tego napięcia, które potrafił tak umiejętnie budować choćby w Łuku Triumfalnym. Jeśli chodzi o fabułę, razi mnie nieustannie ciagnące się pasmo szczęścia Schwarza. Serio, tak można było po prostu...