Druga część "Uczty..." wydaje się lepsza. W odróżnieniu od jej pierwszej połowy tym razem mamy do czynienia praktycznie z samymi postaciami znanymi z poprzednich tomów. Akcja nie jest może zbyt wartka, ale przepychanki polityczne w stolicy mają swój urok i to właśnie one są najjaśniejszym punktem tej książki. Nowy, odmieniony Jamie i jego przygody w Dorzeczu również potrafią przyciągnąć uwagę głównie ze względu na ewolucję tej postaci.

Reszta nie zachwyca już tak bardzo, podróży Sama brakuje jakiegoś pierwiastka ekscytacji, Dziewica z Tarthu ciągle napotyka na ślepe uliczki, a wątki Sansy, Aryi oraz Dornijczyków są zwyczajnie zbyt krótkie by się w nie porządnie zagłębić. Na całe szczęście oszczędzono nam kolejnych rozdziałów Żelaznych Ludzi i większość akcji skupia się na bliźniakach Lannisterów.

Sam autor na końcu książki umieścił krótką notkę wyjaśniającą taki a nie inny dobór postaci do tego tomu. Rozumiem ten zabieg, ale wydaje mi się jednak że można to było lepiej wyważyć. Zbyt wiele nowych wątków potrafi zepsuć odbiór całości, szczególnie po wydarzeniach z "Nawałnicy...".

Sporo w tym tomie poświęcono czasu na politykę. Podoba mi się ten zabieg, bo i sam Martin potrafi zainteresować czytelnika tym typem wojny. Mamy okazję zobaczyć aż trzy wątki w których kluczową rolę odgrywa polityka i każdy z nich jest unikalny. Mamy szaloną, nieprzemyślaną politykę Cersi, mamy zdecydowane ruchy Jamie'ego, oraz tkającego w ukryciu własną pajęczynę Petyra. Nic, tylko czekać na skutki ich poczynań.

Pomimo tego że całość wydaje się trochę powolna to jednak końcowe rozdziały dają nadzieję na przyszłość :)

Druga część "Uczty..." wydaje się lepsza. W odróżnieniu od jej pierwszej połowy tym razem mamy do czynienia praktycznie z samymi postaciami znanymi z poprzednich tomów. Akcja nie jest może zbyt wartka, ale przepychanki polityczne w stolicy mają swój urok i to właśnie one są najjaśniejszym punktem tej książki. Nowy, odmieniony Jamie i jego przygody w Dorzeczu również...