Reporterską podróż Filipa Springera śledziłam od początku kiedy tylko o niej poinformował. Relacja z niej zawierała wszystko co współcześnie można sobie wymarzyć - krótsze i dłuższe wpisy i zdjęcia, o których dowiadywałam się z kanałów social media, świetna platforma i teksty korespondentów, aż wreszcie - dla mnie uwieńczenie poszczególnych etapów - audycje w radiowej Trójce. Docierały też felietony z dzienników i czasopism. I będąc na bieżąco - wciąż było mi mało i miałam nadzieję, że to poczucie niezaspokojenia wypełni książka - tak jednak się nie stało, przez nią/dzięki niej (nie mogę zdecydować) chcę więcej.

Temat zainteresował mnie osobiście nie tylko ze względu na novum w reportażu, które przejawiało się w tej różnorakości przekazu, nie ze względu na autora, którego podziwiam, ale głównie dlatego, że w 1999 roku miałam 10 lat i pamiętam jak wielkim wydarzeniem w mojej szkole była zmiana województwa - dla nas dzieciaków - z dnia na dzień Nowy Sącz przestał być najważniejszym miastem w okolicy, a najważniejszy stał się Kraków. Pamiętam te lekcje, pamiętam te emocje. Dziwiło, że to się dzieje tak z dnia na dzień, że leżąc pomiędzy tymi miastami, już nie oba będą ważne, a tylko to jedno najważniejsze i ten Kraków - taki wielki, a jednocześnie przez to stał się bliższy. Tuż przed reformą - pierwszy paszport wyrabiali mi rodzice jeszcze w Sączu. I tak ten zbiór wspomnień i pamięć tych emocji sprawiło, że zainteresował mnie geniusz tego reportażu - ta Polska mniejszych miast i życia tam, gdzie czasami się wydaje diabeł o nich nawet zapomniał. A to nie tylko tak jest - przecież są jeszcze wsie ;)

Mnie ten reportaż zachwyca, jego konstrukcja, wielowątkowość, ale stały temat przewodni. A niektóre wnioski na zawsze pozostaną w pamięci - jak te o czym może świadczyć kupowanie smalcu, co zrobiłby Król Rynku z wygraną pieniężną, te o czasie i te o niebyciu. Najbliższe stały mi się fragmenty o Chełmie, Płocku i Bielsku-Białej.

Całość najpiękniej podsumowuje rozdział "Dwa uczucia", którego zakończenie określa idealnie wspólną cechę wszystkich 31 miast: "A więc fabryka i urząd - bieguny, pomiędzy którymi rozpinają się cała krzywda i tęsknota miast Archipelagu. A tak naprawdę chodzi tylko o to by nie znikać w cieniu tych większych."

Reporterską podróż Filipa Springera śledziłam od początku kiedy tylko o niej poinformował. Relacja z niej zawierała wszystko co współcześnie można sobie wymarzyć - krótsze i dłuższe wpisy i zdjęcia, o których dowiadywałam się z kanałów social media, świetna platforma i teksty korespondentów, aż wreszcie - dla mnie uwieńczenie poszczególnych etapów - audycje w radiowej...