Od pewnego czasu będąc zdesperowana przez brak ciekawych książek, postanowiłam wreszcie zwrócić się do tzw. "literatury wysokiej". Dlaczego akurat "Faraon"? Cóż, swego czasu nasłuchałam się na jego temat od polonisty z liceum, a też opowieść oparta o polityczne intrygi wydała mi się potencjalnie interesująca. Jak wyszło? Powiem tak... Pierwsze 200 stron męczyłam dwa miesiące; kolejne 300 - przeczytałam w dwa dni.

Można wprost rzec, że mankamenty tego typu literatury leżą w zupełnie innych miejscach niż współczesnej literatury popularnej. Obecnie na rynku dostrzegam niedostatek ciekawych intryg, inteligentnych postaci, oryginalnych zwrotów akcji czy zabiegów fabularnych, czy wreszcie zaskakujących zakończeń. Niemniej jednak istnieją zasady, by wciągnąć czytelnika w książkę jak najszybciej, by nie męczyć za długą ekspozycją, by wreszcie nie przesadzać z opisami. I jakkolwiek błyskotliwości Prusowi odmówić się nie da - tak samo jak prowadzenia fabuły w sposób zupełnie niesztampowy - to jednak jego nieznajomość trzech powyższych zasad stanowi nielichą przeszkodę przez niemal połowę powieści.

Oczywiście, swego czasu zapewne długie opisy miały swoje uzasadnienie. Nie było filmów, zdjęć niewiele, więc pisarz nie mógł po prostu założyć, że każdy mniej więcej wie, jak wygląda piramida czy Egipt. Do tego dochodzi zapewne pewna ambicja edukacyjna, a więc - opisy detali, zwyczajów, cytowanie autentycznych poematów czy modłów. Niemniej jednak całe szczęście, że nie czytam tej książki jako lektury szkolnej i nie muszę tego wszystkiego pamiętać, a w niektórych momentach wręcz mogłam sobie pozwolić na przeskoczenie o parę stron (tak, takie długie) w przód.

Tak więc - wolny początek, staranne wprowadzenie kolejnych bohaterów, stronnictw, wiążących ich relacji. Niemniej wreszcie nadchodzi punkt, bodajże wojna z Libią, od którego akcja przyśpiesza i czyta się gładko. Polityczne intrygi są opisane zręcznie, jak na mój stan wiedzy - realistycznie - no i, cóż, bez tej słodko-naiwnej pewności współczesnych powieści, że "wszystko będzie dobrze". Albo lepiej, bez typowo amerykańskiego poczucia, że "i tak prędzej czy później wprowadzą demokrację"... ;)

Czy polecam lekturę? Tak. Ale nie dla każdego. Jak wspomniałam, książka początkowo nie jest lekka, więc i trzeba samozaparcia, żeby przebrnąć do ciekawszej części. Więc jeżeli nudzą Was wspomniane przeze mnie mankamenty współczesnej literatury i jesteście gotowi na poświęcenie - bardzo możliwe, że to książka właśnie dla Was.

Od pewnego czasu będąc zdesperowana przez brak ciekawych książek, postanowiłam wreszcie zwrócić się do tzw. "literatury wysokiej". Dlaczego akurat "Faraon"? Cóż, swego czasu nasłuchałam się na jego temat od polonisty z liceum, a też opowieść oparta o polityczne intrygi wydała mi się potencjalnie interesująca. Jak wyszło? Powiem tak... Pierwsze 200 stron męczyłam dwa...