Bardzo lubię film "Testosteron". To taki mój evergreen - można oglądać w kółko i nigdy się nie nudzi. Z zaciekawieniem sięgnęłam zatem po "Chłopców", powieściowy debiut Saramonowicza.

Nie jest to rzecz zła. Oczywiście nie dla każdego. Czytając, trzeba zaakceptować koncept pisarza - dorośli są tu dużo mniej rozgarnięci i mniej dojrzali, niż ich przeintelektualizowane dzieci, wzniosły, inteligencki język miesza się z dużą ilością wulgarnych przekleństw. Mnie to nieco raziło, ale ok - sięgając po książkę zwykle zgadzam się na to, by autor poprowadził mnie przez opowiadaną historię w sposób, w jaki sobie umyślił. Akcja może być wartka, albo ciągnąca się niemiłosiernie, język pełen wymyślnych metafor i odwołań do ikon kultury, albo przeciwnie - prosty, żołnierski. Mogą być "sceny", albo może ich nie być. Temat - obojętny. Gatunek literacki też. Biorę wszystko, byle było dobrze napisane.

A w "Chłopcach" jest strasznie nierówno! Momentami fatalnie. Szczególnie w dialogach. Nie wiem. Może po prostu to, co dobrze sprawdza się w sztuce teatralnej i na ekranie, nie gra w literaturze. Nie gra według mnie, bo komuś innemu może oczywiście odpowiadać.

Podsumowując - nie jest źle, choć historia nie zaskakuje oryginalnością. Jest... średnio. W zamierzeniu momentami zabawnie, momentami smutno. A ja ani się nie śmiałam, ani nie płakałam. Aczkolwiek ze względu na "Testosteron" dam autorowi jeszcze jedną szansę. Jeśli oczywiście zdecyduje się wydać kolejną powieść.

Bardzo lubię film "Testosteron". To taki mój evergreen - można oglądać w kółko i nigdy się nie nudzi. Z zaciekawieniem sięgnęłam zatem po "Chłopców", powieściowy debiut Saramonowicza.

Nie jest to rzecz zła. Oczywiście nie dla każdego. Czytając, trzeba zaakceptować koncept pisarza - dorośli są tu dużo mniej rozgarnięci i mniej dojrzali, niż ich przeintelektualizowane...