Pomyślałam, że w końcu sprawdzę kim jest ten Witkowski, ten, o którym pudle szczekają, ten, który wyskakuje z każdej strony, komentuje świat celebrycki, a wygląda ni to wiejski głupek, ni to nonszalancki inteligent. W pamięć zapadła mi jakaś jego wypowiedź, z którego biła pewność siebie i przekonanie, że choć jest celebrytą, to jednak nie jest, bo on przynajmniej ma talent, on pisze książki, jakże poczytne, literaturę najnowszą, lepszą tworzy.
Z ogromną ciekawością sięgnęłam po „Barbarę Radziwiłłównę z Jaworzna-Szczakowej”, z nieco mniejszą po „Margot”, zastanawiam się teraz, czy nie szkoda mojego czasu na „Drwala”, którego to celowo zostawiłam sobie na koniec.
Nie mogę uwierzyć, że Witkowski był finalistą Nike 2006 i nominowano go do Nike 2007. Pomylić się można – raz, ale żeby dwa razy? To nie jest literatura, to jest ściek, szambo i biegunka zatrutego umysłu. Czytałam z niechęcią, coraz większy niesmak budził się we mnie, a ostatecznie – tylko ponury zgrzyt zębami. Wstyd mi, że Polska to czyta, w Polsce się to pojawia, wydaje się coś takiego i jeszcze prawa autorskie innym krajom sprzedaje. O ile nad „Barbarą” zdarzało mi się uśmiechnąć, o ile potrafiłam się w niej doszukać jakiejś satyry, ale i palimpsestu, ba, może nawet, jak Janion sugeruje, gawędy szlacheckiej, to lektura „Margot” była dla mnie przeżyciem równie dramatycznym, co gwałt analny. Boje się pomyśleć, co jeszcze spłodzi ten śmieszny człowieczek pretendujący do miana pisarza - „jednego z najgłośniejszych (…) młodego pokolenia”.

Pomyślałam, że w końcu sprawdzę kim jest ten Witkowski, ten, o którym pudle szczekają, ten, który wyskakuje z każdej strony, komentuje świat celebrycki, a wygląda ni to wiejski głupek, ni to nonszalancki inteligent. W pamięć zapadła mi jakaś jego wypowiedź, z którego biła pewność siebie i przekonanie, że choć jest celebrytą, to jednak nie jest, bo on przynajmniej ma talent,...