O Korei Północnej wciąż wiemy mało. Co jakiś czas w wiadomościach pojawiają się informacje na temat reżimu, najczęściej dotyczące testowania broni nuklearnej czy systemu politycznego. A o mieszkańcach i ich codziennym życiu tak naprawdę nie wiemy absolutnie nic. Dlatego też, gdy przypadkiem w bibliotece trafiłam na książkę Suki Kim Pozdrowienia z Korei pomyślałam, że książka z pewnością wniesie coś nowego do mojej wiedzy i postrzegania tego państwa. I nie zawiodłam się.
Suki Kim w swojej książce próbuje przedstawić czytelnikom środowisko północnokoreańskich elit. Specjalnie używam tutaj słowa "próbuje", ponieważ , jak możemy dowiedzieć się z książki, to zadanie nie należy do najłatwiejszych.
Autorka książki pracowała na Pjongjańskim Uniwersytecie Naukowo-Technicznym jako lektorka języka angielskiego. Dzięki temu udało jej się poznać studentów - dzieci lekarzy, prawników czy wysokich urzędników państwowych. Koreańskie pochodzenie Suki Kim na pewno pomogło jej w relacjach z uczniami. Jednak kontakt pomiędzy wykładowcą a studentami daleki był od zachodnich standardów. Od początku autorka zetknęła się z murem, który bardzo trudno było przebić. Jej uczniowie żyli jakby w odrębnym świecie, do którego autorka nie miała dostępu. Nie opowiadali o swoim życiu poza murami kampusu, o marzeniach czy pasjach. To, co mnie uderzyło najbardziej to fakt, że chociaż studenci pochodzili w większości z Pjongjangu, czyli miasta, w którym znajduje się ich uczelnia, nie kontaktowali się ze swoimi rodzinami ani samodzielnie nie wychodzili poza obszar kampusu. Donosili na siebie nawzajem, brali udział w szkoleniach ideologicznych. Sam program uczelni też wzbudzał ogromne wątpliwości u autorki reportażu. Studenci nie mieli wykładów z przedmiotów ścisłych (chociaż nazwa uczelni na to właśnie wskazywała), a ci, którzy studiowali informatykę nie znali (o zgrozo!) Internetu.
Podczas lektury możemy przekonać się, że bycie wykładowcą w północnokoreańskiej uczelni to nie lada wyzwanie. Autorka podkreśla, że podczas pobytu wielokrotnie czuła się zagrożona ciągłą inwigilacją. Już na samym początku pobytu otrzymała regulamin z jasno określonymi zasadami, których przestrzeganie było rzeczą priorytetową. Ciągłe podsłuchiwanie (tak, ściany w kampusie zdecydowanie miały uszy), analizowanie swoich słów oraz ukrywanie potajemnie robionych notatek wymagało ciągłej uwagi i dużego opanowania. Taki właśnie świat przedstawia nam w swojej relacji Suki Kim. Myślę, że idealnie odda to fragment z książki:

Z każdym mijającym dniem my, wykładowcy, zastanawialiśmy się, dlaczego jesteśmy tacy zmęczeni. Ja spałam tak twardo, że niemal traciłam czucie w całym ciele. Katie twierdziła, że to dlatego, że cały czas jesteśmy tacy czujni. Co wieczór wracałam myślami do rozmów, które odbyłam danego dnia przy każdym z posiłków, próbując określić, czy powiedziałam coś, czego nie powinnam. Taka bezustanna autocenzura, konieczność, w pewnym sensie, ciągłego kłamania, pochłania ogromną ilość energii.

Książka Suki Kim przypomniała mi inną lekturę, jeszcze z czasów liceum - Rok 1984 George'a Orwella. Wtedy, czytając tę książkę, myślałam sobie, że taka sytuacja nie może mieć miejsca, że pełna inwigilacja i "pranie mózgu" nie są możliwe w dzisiejszym świecie. A jednak przy lekturze książki Pozdrowienia z Korei okazało się, że orwellowski świat istnieje naprawdę i nie jest aż tak odległy, jak mogło mi się kiedyś wydawać.
Książkę polecam absolutnie wszystkim. Jeśli chcecie przenieść się w świat, gdzie dostęp mają tylko nieliczni (choć jest to świat niezwykle smutny i okrutny) i przede wszystkim otworzyć oczy na absurdy Korei Północnej, to jest to lektura właśnie dla was.

O Korei Północnej wciąż wiemy mało. Co jakiś czas w wiadomościach pojawiają się informacje na temat reżimu, najczęściej dotyczące testowania broni nuklearnej czy systemu politycznego. A o mieszkańcach i ich codziennym życiu tak naprawdę nie wiemy absolutnie nic. Dlatego też, gdy przypadkiem w bibliotece trafiłam na książkę Suki Kim Pozdrowienia z Korei pomyślałam, że...