Dwa dni zajęło mi „rozprawienie się” z kontynuacją „Mony”. Ale nie mogło być inaczej, bo „Sinon” okazał się tak samo wciągający i trzymający w napięciu, jak „Mona”. W zasadzie mógłbym użyć tych samych przymiotników, których użyłem pisząc opinię o „Monie”. Dodam tylko, że autor po mistrzowsku przebrnął przez dosyć zawiłą i skomplikowaną sieć intryg i zafundował nam równie niesamowitą opowieść. Opowieść o walce dobra ze złem, o nieustraszonych bohaterach i podłych mściwych i ludziach, którzy zaślepieni niepojętymi przez nas ideami, gotowi są podpalić lont z ładunkiem mogącym pogrążyć ten świat w niewyobrażalnym chaosie…
Te powieści (podobnie też “Pielgrzym” Terry’ego Hayesa) z powodzeniem mogłyby posłużyć jako doskonały pomysł dla islamskich terrorystów, jak pokonać ich odwiecznych wrogów – Amerykę, Zachód i znienawidzony przez nich Izrael. I wcale nie potrzebne im byłoby całe to science fiction, które przewijało się w powieściach Sehlberga. Wyprodukować śmiercionośnego wirusa, na którego nie ma szczepionki, i wprowadzić go „w obieg” to już nie są fantasmagorie. Trzeba przyznać, że włos się jeży na głowie na samą myśl, że TO nie byłoby wcale takie trudne. Musimy mieć tylko nadzieję, że największe agencje wywiadowcze świata trzymają rękę na pulsie…
To była wspaniała przygoda uczestniczyć przez te kilka dni z bohaterami tych powieści – z Erikiem Söderqvistem, jego żoną Hanną, z Rachel Pappo i innymi bohaterami – i choć zakończenie „Sinona” pozostawiło furtkę do kolejnej kontynuacji, to póki co nie zanosi się na to. Na stronie autora też nie ma o tym żadnej wzmianki. Ale kto wie…
Polecam niezwykle gorąco!!!

Dwa dni zajęło mi „rozprawienie się” z kontynuacją „Mony”. Ale nie mogło być inaczej, bo „Sinon” okazał się tak samo wciągający i trzymający w napięciu, jak „Mona”. W zasadzie mógłbym użyć tych samych przymiotników, których użyłem pisząc opinię o „Monie”. Dodam tylko, że autor po mistrzowsku przebrnął przez dosyć zawiłą i skomplikowaną sieć intryg i zafundował nam równie...