Przyznam się, że nie słyszałam o Jornie Horście ani o cyklu kryminałów z Williamem Wistingiem. Wiadomo, że skandynawskie kryminały są obecnie w cenie i na topie. Dotychczas tylko jeden tom ukazał się drukiem w Polsce, a dzięki ofercie wydawnictwa Smak Słowa, które prywatnie bardzo cenię, mogłam też przedpremierowo zapoznać się z „Psami gończymi”.
Autor jest profesjonalistą jeśli o kryminalistykę chodzi. Fama głosi że 2 lata temu zirytowany kiepskim kryminałem stwierdził, że sam napisze lepszy. Dysponował do tego potrzebną wiedzą, gdyż przez kilkanaście lat pracował w policji i zna tajniki zawodu. Do jego atutów należy doświadczenie zawodowe, znajomość psychologii, kryminalistyki, procesu dochodzenia. Wedle wywiadu z polskim Newsweekiem, wykorzystuje i przetwarza istniejące, faktycznie dokonane zbrodnie, ale nie chce epatować krwawymi opisami. Ta nietuzinkowa postać samego pisarza, który twierdzi też, że w każdym zbrodniarzu/przestępcy jest pierwiastek dobra z pewnością zachęca czytelnika do zapoznania się z jego powieściami.
„Psy gończe” to najbardziej doceniany i nagradzany kryminał pióra Horsta. Uhonorowano go między innymi nagrodą Szklanego Klucza i Martina Becka. Dlatego też moje oczekiwania w związku z lekturą były duże.
FABUŁA
Powieść w dużej mierze opiera się na wątku powrotu do przeszłości. Siedemnaście lat wcześniej Wiliam Wisting prowadził dochodzenie w sprawie zniknięcia nastoletniej córki miejscowego bogacza, Cecilii Lande. Po kilkunastu dniach od zaginięcia w przydrożnym rowie odnaleziono jej ciało, ale sprawca pozostawał nieznany. Dowody wskazywały na niejakiego Roglunda, zwłaszcza gdy odnaleziono kasetę z walkmana dziewczyny. Taśma zarejestrowała opis porywacza, który jak ulał pasował do Rudolfa oraz zawierała cenne wskazówki co do miejsca przetrzymywania dziewczęcia. Gdy sensacyjna wiadomość o odnalezieniu kasety trafiła do mediów, ów przeciek przypieczętował los nastolatki i została z konieczności zabita. Podejrzanego skazano, a po 17 latach zaczął domagać się rewizji procesu i swojej rehabilitacji, twierdząc, że dowody przeciwko niemu zostały sfabrykowane. Wydział wewnętrzny wszczyna więc postępowanie przeciw Williamowi. Jest to punkt wyjścia dla całej opowieści. Policjantowi przychodzi z pomocą córka Line, która myszkuje po archiwach i bada okoliczności tamtej sprawy. Wraz z byłym chłopakiem Cecilii Tommym i przyjaciółmi m.in. śledzi Rudolfa. Równolegle dochodzi do tajemniczego morderstwa niemłodego już mężczyzny, a pod koniec książki znika kolejna nastolatki. Czy owe sprawy są ze sobą powiązane? W jakich okolicznościach zginęła Cecilia, jaka była trasa jej ostatniego joggingu, i czy denat miał jakieś związki z Rudolfem. W każdym razie klucz do rozwiązania zagadki tkwi w przeszłości. Wisting „prześwietla” członków dawnej ekipy śledczej. Wśród nich jest ojciec zaginionej rok przed Cecilią Ellen Robbek oraz pełniący obowiązki naczelnika policji A. Vetti. Czy ojciec dziewczyny chciał się zemścić na prawdopodobnym mordercy swojego dziecka? Czy raczej Vetti gral na dwa fronty i to on poinformował Rudolfa o sfałszowanych wynikach ekspertyzy papierosów?

Trzeba zaznaczyć, że autor nakreślił prawdziwe psychologicznie portrety głównych bohaterów. Ich motywy działania, usposobienie i predyspozycje do przemocy zostaly rzetelnie przedstawione. Mroczne strony osobowości poszczególnych śledczych czy świadków nie umykają wnikliwemu oku pisarza, który takich ludzi zna z autopsji. Umiejętnie myli też tropy i zagęszcza sieć intryg, by czytelnik czuł się skonfundowany i miał problemy z identyfikacją sprawcy. Każdy bowiem potencjalny podejrzany ma na swoim sumieniu jakieś grzeszki. Prawda o przeszłości wydaje się być trudna do uchwycenia, a granica między dobrem i złem cienka. Zamordowany Jonas też kierował się niskimi pobudkami i zataił wiele informacji, które mogłyby pomóc policji w ukaraniu sprawcy.
Ponieważ czytelnik z sympatią patrzy na relację ojciec- córka, kibicuje on policjantowi w prowadzonym śledztwie. Odwaga Line, która konfrontuje się z napastnikiem w domostwie zabitego Jonasa, a potem z wyrokowcem Rudolfem i jej dążenie do poznania prawdy zasługują na podziw.
Moją uwagę przykuł świadomy zabieg Horsta by posługiwać się wyłącznie nazwiskami śledczych gdy wypełniają obowiązki służbowe i tropią złoczyńców. Dopiero gdy Wisting spotyka się z bliską sobie kobietą, córką lub przyjaciółmi, autor pisze o nim „Wiliam”. Charakterystyczny dystans do poczynań bohatera to zresztą chyba typowa cecha skandynawskich kryminałów. Język opowieści też jest prosty, rzeczowo i beznamiętnie opisujący rzeczywistość, nawet gdy traktuje o cierpieniu porwanych dziewcząt.
Podsumowując, "Psy gończe" hipnotyzują, wciągają w swój duszny małomiasteczkowy świat i podstępnie odciągają czytelnika od obowiązków. Nie da się nie doczytać tej książki do końca, przerwać czytania bo tempo akcji nie pozwala na chwilę wytchnienia. Horst błyskotliwie rozbudza ciekawość czytelnika i z zawodową wprawą zbija go z tropu i wyprowadza na manowce.



Dziękuję wydawnictwu SMAK SŁOWA za udostępnienie mi egzemplarzu do recenzji.

Przyznam się, że nie słyszałam o Jornie Horście ani o cyklu kryminałów z Williamem Wistingiem. Wiadomo, że skandynawskie kryminały są obecnie w cenie i na topie. Dotychczas tylko jeden tom ukazał się drukiem w Polsce, a dzięki ofercie wydawnictwa Smak Słowa, które prywatnie bardzo cenię, mogłam też przedpremierowo zapoznać się z „Psami gończymi”.
Autor jest ...