Jest wina, nie ma kary..
Tak jednym zdaniem opisałabym tę książkę.
Klimat poruszony przez autora ryzykowny bo jest tu cały wachlarz „niewygodnych” tematów – dotykamy duchowieństwa, próbujemy rozwikłać zagadkowe morderstwo, a w tle zieje nam z kartek powieści homoseksualizm, prostytucja i szaleństwo.
Wszystko to takie brudne, do bólu polskie i beznadziejne.
Rzeczywistość opisana w tej książce jest beznamiętna, szara, przeraźliwie smutna.
Troszkę myliła mnie mnogość bohaterów, plątanina nazwisk, stanowisk, krótkich historii tego kto, z kim i dlaczego.
Ale przyznać musze, że 21:37 czyta się naprawdę gładko.
Jest w osobie Hipisa coś co przyciąga. Może to muzyka której słucha? Jego zawodowa bezkompromisowość? Bezradność w życiu prywatnym?
W ogóle w całej książce jest coś nieuchwytnego co sprawia, że pomimo szoku jaki wywołuje w nas obraz polskiej rzeczywistości, zwłaszcza sposobu funkcjonowania kleru i policji, zachłannie przerzuca się kartki.
Ja stawiam na profanum. A właściwie na profanum tego, co powinno być sacrum..
Książka obnażająca o wiele więcej niż chciałam wiedzieć.
I choć to tylko fikcja to moim zdaniem za każdą fikcją kryje się prawda.
A ta może być o wiele mroczniejsza i brudniejsza niż opisana przez autora.

Do pana Heinza wrócę jeszcze na pewno, pozwolę sobie tylko na chwilę oddechu żeby móc za nim zatęsknić.

Jest wina, nie ma kary..
Tak jednym zdaniem opisałabym tę książkę.
Klimat poruszony przez autora ryzykowny bo jest tu cały wachlarz „niewygodnych” tematów – dotykamy duchowieństwa, próbujemy rozwikłać zagadkowe morderstwo, a w tle zieje nam z kartek powieści homoseksualizm, prostytucja i szaleństwo.
Wszystko to takie brudne, do bólu polskie i beznadziejne.
Rzeczywistość...