Odnosi się wrażenie, że brakuje na polskim rynku wydawniczym pozycji, które traktowałyby o miłości przytrafiającej się w dojrzałym wieku. Wydaje się, iż dobrze napisane powieści obyczajowe, będące zarazem studium relacji między dwojgiem starszych ludzi darzących się uczuciem, wciąż stanowią towar deficytowy. Wśród rodzimych autorów bez wątpienia z takim zagadnieniem zmierzył się Włodzimierz Odojewski w swojej genialnej „Oksanie”, choć autorowi udało się w tej powieści stworzyć znacznie więcej niż „tylko” opowieść o zakochaniu doświadczonych przez życie osób. Wśród zagranicznych autorów, którzy z powodzeniem potrafili sportretować zauroczenie obciążone wiekiem, niewątpliwie należałoby wymienić kultowych już „Spóźnionych kochanków” Williama Whartona, ale także „Czwartki w parku” Hilary Boyd czy nieobecną jeszcze na polskim rynku powieść Bodo Kirchhoffa „Verlangen und Melancholie”. Najnowsza powieść Maryli Hempowicz „Złota smuga jesieni” daleka jest niestety od subtelnych, niespiesznych i wyrafinowanych powieści powyższych autorów, choć ma potencjał, by zyskać na rynku swoich czytelników.

Główna bohaterka, Marta, kończy pracę zawodową i przechodzi na emeryturę. Przed rokiem straciła męża, dzieci nigdy nie mieli, mimo że kobieta bardzo ich pragnęła. Marta planuje skoncentrować się na tym, by wreszcie zrealizować swoje marzenie i napisać powieść. Jednak najpierw kobieta wybiera się w podróż do Włoch, podczas której poznaje tajemniczego i intrygującego mężczyznę. Tych dwoje szybko ulega wzajemnemu zauroczeniu, jednak na wspólnej drodze pojawiają się poważne problemy.

Wydawałoby się, że fabułę najnowszej powieści sopockiej pisarki cechuje spory potencjał. Jest bowiem romans rozgrywający się między bohaterami w wieku 60+, w dodatku całkiem wiarygodnie nakreślony i niedominujący nad innymi wątkami w powieści. Jest pomyślnie zrealizowany motyw podróży do Włoch, który stanowi niewątpliwy walor książki „Złota smuga jesieni”. Autorka, absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, z dużą wprawą i wrażliwością na detale oprowadza czytelnika po rzymskich bazylikach czy zaułkach Wenecji i Florencji. Włoska sceneria bez wątpienia dodaje powieści uroku i kolorytu, a Hempowicz umiejętnie przemyca w niej także polskie akcenty. Jest wreszcie wiarygodnie zarysowana przyjaźń między kobietami.

W powieści zdecydowanie brakuje jednak pazura i wewnętrznej dynamiki. Główna bohaterka irytuje nieporadnością i monotonią prowadzonego stylu życia. Nawet bez wypominania bohaterce metryki trudno nie znudzić się jej wątpliwej jakości idealizowaniem mężczyzny, którego kompletnie nie zna, oraz natarczywą melancholią. Do tego przesadnie rozwlekłe dialogi cechuje sztuczność i pretensjonalność.

Największą wartość powieści Maryli Hempowicz wydaje się stanowić sam temat, którego dotknęła pisarka. Jest to bowiem próba zmierzenia się, za pomocą literackiej fikcji, ze społecznym tabu: ze starością, uczuciem w zaawansowanym wieku oraz związanymi z nim stereotypami i ostracyzmem. Odnosi się wrażeniem, iż jest to próba obciążona poważnymi błędami, niemniej jednak godna odnotowania.

Ewelina Tondys