Bardzo dobra powieść graficzna, ALE.

Pierwsze dwie części - opowiadające o rewolucji, a potem wojnie w Iranie - są duszne i przerażające; niesamowicie się to czyta, a w gardle co chwilę pojawia się taka dziwna gula wzruszenia.

Tyle że dwie kolejne części, w których autorka skupia się bardziej na swoim życiu - te rozdziały nie mają już w sobie tego ładunku emocjonalnego; ot, kolejna komiksowa biografia, jakich wiele.

I tutaj pojawia się pytanie - co tak właściwie chciała osiągnąć autorka swoim dziełem? Opowiedzieć o wojnie w Iranie? O roli kobiet we współczesnym świecie? A może o samej sobie i o swojej tułaczce? Lubię, kiedy autor ma poczucie celu i konkretnie ten cel w swojej twórczości realizuje. Tutaj ten cel jest nieco zamglony; za mało tu konkretu, za dużo rozmieniania się na drobne.

Także zakończenie jest takie trochę jakby urwane; brakło mi na koniec jakiejś wyraźnej puenty, jakiejś kropki nad "i". Wiadomo, dla Satrapi życie toczy się dalej, stąd może to zawieszenie, choć ja osobiście bardzo takich zabiegów nie lubię.

Mimo wszystko - polecam. Rzecz wzrusza i daje do myślenia, a to chyba najważniejsze.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Bardzo dobra powieść graficzna, ALE.

Pierwsze dwie części - opowiadające o rewolucji, a potem wojnie w Iranie - są duszne i przerażające; niesamowicie się to czyta, a w gardle co chwilę pojawia się taka dziwna gula wzruszenia.

Tyle że dwie kolejne części, w których autorka skupia się bardziej na swoim życiu - te rozdziały nie mają już w sobie tego ładunku emocjonalnego;...