"Maleńkie cudo" - to chyba trafne określenie tej króciuteńkiej książeczki, liczącej ok. 60 stron druku. Zdaje się, że książeczka w tej chwili jest już niemal niedostępna w księgarniach i pewnie prędzej się ją znajdzie w antykwariatach lub na półce u znajomych. Do mnie ów zbiór opowiadań o wdzięcznym tytule „Niejaki Piórko” przyszedł sam, na dwóch nogach, a sprawcą przyjścia był jeden z moich „ulubionych studentów”, zakochany w Henrim Michaux. (Może nie personalnie, raczej w jego twórczości). Pan Bartosz, głuchy na moje protesty – bo przecież mam tyle książek do czytania, które czekają na swoją kolej w rządku – ślepy na rozpacz w moich oczach, dał mi tydzień na przeczytanie opowiadań francuskiego pisarza. Stwierdził: „Co to jest? Godzinka czytania! Będę w poniedziałek. Ma pani czas do mojego przyjścia”. Hmm…

Nie jestem ani wielbicielką, ani znawczynią twórczości Henriego Michaux, ale muszę przyznać, że te opowiadanka mają coś w sobie. Trudno mi określić, co. Jakiś niepowtarzalny urok, nastrój. Coś, co jednak skłoniło mnie, pomną, że to przecież tylko godzinka czytania, do przeczytania tej maluteńkiej książeczki.

Wszystkie opowiadania przedstawiają niesamowite przygody pana Piórki. Niesamowite do tego stopnia, że aż absurdalne. Przecież nic takiego nigdy nie mogło się zdarzyć! A jednak Michaux opisuje to wszystko tak, jakby było najprawdziwszą prawdą i jakby wszystko to, co się wydarzyło, było naturalną koleją rzeczy.

Głównym bohaterem jest drobniuteńki, maluteńki pan Piórko, nieco ciapowaty, jakby nie do końca rozwinięty i psychicznie, i fizycznie, nieco gamoniowaty. A jednak pod tą powłoką kryje się bardzo niebezpieczny człowiek… Czy owa niezdarność to tylko pozory? Czy Piórko „pogrywa” z nami w jakąś niezbyt miłą grę? Tego już dowiecie się, zaglądając do opowiadań.

Jeszcze tylko jedno… Czytając je (opowiadania), ma się wrażenie, że są one napisane od niechcenia. Nawet jakoś trudno zaklasyfikować je jako opowiadania. Przecież opowiadanie powinno mieć jakiś początek, rozwinięcie akcji, zakończenie, jakieś zarysowane, choćby minimalnie, tło i postaci. Na to przecież potrzeba przynajmniej od kilku do kilkunastu stron. A tymczasem najdłuższe opowiadanie z tomiku „Niejaki Piórko” ma, zdaje się, ze dwie-trzy strony. Michaux pokazuje nam, jak stworzyć arcydzieło z opowiadania, wszak z wszelkimi wyznacznikami gatunku mieści się na owych dwóch-trzech stronach, treść zaś nie jest już taka ważna (głównie chodzi mi o jej prawdopodobieństwo). Choć i do niej nie można się nijak „przyczepić”.

Zachęcam do zapoznania się z tymi gatunkowymi perełkami.

"Maleńkie cudo" - to chyba trafne określenie tej króciuteńkiej książeczki, liczącej ok. 60 stron druku. Zdaje się, że książeczka w tej chwili jest już niemal niedostępna w księgarniach i pewnie prędzej się ją znajdzie w antykwariatach lub na półce u znajomych. Do mnie ów zbiór opowiadań o wdzięcznym tytule „Niejaki Piórko” przyszedł sam, na dwóch nogach, a sprawcą przyjścia...