"Kusi mnie, by powiedzieć, że czasami należy się wystrzegać oczywistości. Nieraz widziano, jak bezdyskusyjnie winni ludzie zostawali oczyszczeni, a niewiniątka przyznawały się do najgorszych zbrodni, zwyczajne zgony okazywały się niemal doskonałymi zbrodniami, a intrygujące śmierci były w rzeczywistości banalnymi wypadkami".

Oj, tak. Bardzo mnie kusi.

W moim odczuciu, Philippe Besson alegorycznie ujął cały świat na jednym dworcu, na którym niemal wszyscy się spieszą, podążają za jakimś celem, gubią się w tłumie. Ale są też wśród tych ludzi osoby poza tym czasem i miejscem, które oczekują na coś lub kogoś. Może to właśnie my. Trudno powiedzieć kto jest kim i czy w tym miejscu jakakolwiek pozycja społeczna ma znaczenie. Świat - jak pociąg - nie zaczeka na nikogo. A nasze wewnętrzne pociągi prędzej czy później pokonają dworcową zwyczajność, sprzeniewierzając się niepisanym zasadom. Para buchnie, a jaki będzie tego rezultat... możemy się tylko domyślać.

I choć na tym dworcu panuje chaos, to ma on swój tajemniczy porządek.

Bo takie jest życie. Nic dodać, nic ująć. Niezwykłe w całej swojej zwyczajności. Czasem nawet zaskakuje bezruchem.

Tak widzę to ja, ale ciekaw jestem Twojego zdania. No więc?

"Kusi mnie, by powiedzieć, że czasami należy się wystrzegać oczywistości. Nieraz widziano, jak bezdyskusyjnie winni ludzie zostawali oczyszczeni, a niewiniątka przyznawały się do najgorszych zbrodni, zwyczajne zgony okazywały się niemal doskonałymi zbrodniami, a intrygujące śmierci były w rzeczywistości banalnymi wypadkami".

Oj, tak. Bardzo mnie kusi.

W moim odczuciu,...