Przyjmijmy, że dzieje świata są jak jeden rok. Około kwietnia pojawiają się pierwsze rośliny, Szesnastego grudnia - dinozaury. A dziesięć dni później, 26 grudnia, pterodaktyle i spółka schodzą z areny dziejów. Potem już parę dni spokoju, a zaledwie dwie minuty przez północą na scenę wkracza człowiek. W czasie kiedy dzieje się ta historia, do końca roku, czyli do końca świata, zostało już tylko parę sekund. Dwie minuty sławy, które przypadły ludzkości, właśnie mijają. Mamy rok 2107. Świat został opanowany przez wielkie korporacje, inżynierię genetyczną, mutacje międzygatunkowe i reality show na śmierć i życie. Powszechne stały się choroby popromienne, azotany w wodzie pitnej, ulepszacze do pieczywa oraz aromaty i smaki identyczne z naturalnymi.
Cały świat opanowały zamęt i wariactwo.
Czy rzeczywiście cały? Temu szaleństwu nie poddało się przecież jeszcze kilka szarych komórek w głowie pewnego osobnika. Gdzieś w pustynnej Eurabii, w rezerwacie dla nosicieli genów, siedzi w zamknięciu Miś Misza - ostatnia nadzieja dla tej planety. Wielka nadzieja kudłatych.