Recenzja znajduje się również na moim blogu: http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com, na który serdecznie zapraszam!

"Czas zdrowienia nazywa się dochodzeniem do siebie, jakby chory na jakiś czas oddalił się od siebie samego i był kimś innym". Str. 142

Niewykluczone, że gdybym nie obserwowała Waszych wpisów, nigdy nie dowiedziałbym się o tej książce. W gruncie rzeczy przeczytałam tylko jedną recenzję i od razu, bez większego zastanowienia postanowiłam ją zamówić. Cieszę się, że w moje ręce trafiła "Fosa" Sylwii Siedleckiej, bowiem to niezwykła i tajemnicza książka, bardzo oryginalna, dawno już nie czytałam tak nietuzinkowej publikacji. Zasadniczo to już okładka przyciągnęła moją uwagę, w moim odczuciu wyjątkowa, przesiąknięta tajemnicą, mroczna i nostalgiczna mam wrażenie, że idealnie oddaje charakter tej książki.

Sylwia Siedlecka, autorka tej powieści, nie była mi dotąd znana. Okazuje się, że ma na swoim koncie kilka publikacji, między innymi zbór opowiadań pt.: "Szczeniaki", po który z pewnością sięgnę. "Fosa" ukazała się za sprawą Wydawnictwa W.A.B. i została przydzielona do serii "archipelagi". Autorzy tego cyklu to polska czołówka, twórcy różnorodni i należący do wielu generacji. Okazuje się, że czytałam już jedną, równie nietypową powieść z tej serii, była to książka Brygidy Helbig pt.: "Niebko". Po lekturze "Fosy" jestem bardzo zaiteresowana tą serią, wygląda na to, że kryje w sobie mnóstwo niebanalnych publikacji. Lubię od czasu do czasu przeczytać, coś diametralnie innego, wyróżniającego się zupełną odmiennością.

Autorka w tej powieści snuje nostalgiczną, pełną niedomówień, ale jakże magnetyzującą opowieść. Główną bohaterką i narratorką tej książki jest Luiza, którą poznajemy w chwili, kiedy dziewczyna przygotowuje się do swojego ślubu. Akcja rozgrywa się w małym miasteczku Strzałki, do którego Luiza, wraz z matką powraca po wielu latach życia w trasach koncertowych, bowiem mama dziewczyny jest znaną piosenkarką estradową. Luiza wychowywana w cieniu sławnej matki, której życie jest na ciągłym świeczniku, w blasku fleszy bezustannie odczuwa tęsknotę za normalnym i ustabilizowanym życiem, za poczuciem bezpieczeństwa. Niemal każdego dnia walczy o uwagę matki, o jej miłość oraz o spokojną przystań. W dorosłym już życiu postanawia wyjść za mąż, bowiem małżeństwo wydaje się być drogą do równowagi, swoistym murem, za którym można się ukryć, odciąć od traumatycznych doświadczeń, w końcu stać się przeciętną osobą, na którą nikt nie zwraca uwagi, której życie jest anonimowe. Pewnego dnia Luiza poznaje Annę, która jest bardzo zagadkową i intrygującą osobą, kobiety zaczyna łączyć przyjaźń, która dla Luizy staje się czymś wyjątkowym i ważnym.

Sylwia Siedlecka stworzyła frapującą opowieść o kobietach, które noszą w sobie wiele ran, skrywają tajemnice, błądzą przez życie w poszukiwaniu stabilizacji. "Fosa" to niesamowita powieść, która wciąga czytelnika bardzo pomału, jak bagno, chwilami wywołuje uśmiech, po to żeby za chwilę zupełnie zaskoczyć, zszokować i wstrząsnąć. Ta opowieść jest nostalgiczna, przepełniona tęsknotą, niezwykle głęboka i refleksyjna, tajemnicza i niedopowiedziana, bardzo niekonwencjonalna. Lektura tej książki zajęła mi kilka godzin, nie mogłam przestać jej czytać, z każdą kolejną stroną zadziwiała mnie coraz mocniej, wzruszała, a pod koniec zupełnie zaskoczyła. Mimo swej nostalgiczności ksiażka zupełnie nie dawała mi uczucia znużenia, wręcz przeciwnie, nie miałam ochotych odkładać jej na bok nawet na moment, chwilami odwracałam od niej wzrok, po to, aby popaść w zadumę i niedowierzenie. W tej powieści jest mnóstwo niedomówień, a postaci bywają mało wyraziste, jednakże mnie zupełnie to nie przeszkadzało, ta książka ma dziwną moc przyciągania, zupełnie zatraciłam się w tej historii.

"Jedyne, co mam, to ciebie mamo, a to tak jakbym miała pięć matek, bo zmieniasz się co siedem lat, jak koty i psy. Życie jest hojne. Ale muszę chronić ciało. To mój jedyny kapitał". Str. 100-101

Reasumując, "Fosa" autorstwa Sylwii Siedleckiej to niebanalna powieść o miłości, przyjaźni, tęsknocie, o trudnych i złożonych relacjach między matką i córką, o poszukiwaniu bezpieczeństwa, próbie odbudowania utraconej przeciętności. Nie jest łatwo jednoznacznie ocenić tę książkę, niemniej jednak na mnie wywarła niemałe wrażenie, urzekła mnie swoją oryginalnością, przeniosła w zupełnie inny świat, bardzo tajemniczy, mętny, chwilami niezrozumiały, ale niezwykle prawdziwy. W moim odczuciu to bardzo wartościowa, głęboka i szalenie refleksyjna powieść. Sami zdecydujcie, czy macie ochotę na tego typu literaturę, ja po lekturze tej książki jestem w pełni usatysfakcjonowana. Cieszę się, że książka trafiła w moje ręce.

"Coś robię, ale nie wychodzi. Może powinnam uchwycić moment, kiedy wszystko zaczyna się psuć. Czuję się jak ścierwo, jak nic, które nie jest przygotowane do życia". Str. 156

Recenzja znajduje się również na moim blogu: http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com, na który serdecznie zapraszam!

"Czas zdrowienia nazywa się dochodzeniem do siebie, jakby chory na jakiś czas oddalił się od siebie samego i był kimś innym". Str. 142

Niewykluczone, że gdybym nie obserwowała Waszych wpisów, nigdy nie dowiedziałbym się o tej książce. W gruncie rzeczy...