Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Skarb pana Isakowitza" to powieść, którą czyta się szybko i przyjemnie, mimo iż obok lekkich fragmentów, dotyczących współczesności, występują tu poważne, a nawet dramatyczne opowieści na temat wojennej przeszłości rodziny narratora. Autorowi udało się połączyć relację z podróży ze Szwecji do Polski z historią żydowskiej familii, która przed drugą wojną światową w większości mieszkała w Niemczech. Okres rodzenia się i rozwoju hitleryzmu stał się dla Isakowitzów dzwonkiem ostrzegawczym i tylko dzięki ich dalekowzroczności oraz sporemu majątkowi udało się ocalić część rodziny przed Zagładą. Podczas podróży narrator, który jest porte parole autora, przeplata teraźniejszość z przeszłością. Na obu planach czasowych pojawiają się ciekawe postacie. Podczas wycieczki życie "umila" ojciec, który swoim uporem i różnymi dziwactwami doprowadza syna do białej gorączki. We wspomnieniach rodzinnych nie brak zabawnych anegdot z różnych czasów oraz odmieńców i oryginałów (to np. opowieść o pyskówce między wojowniczą babcią i skinheadem). Najmocniejszą stroną powieści są barwne retrospekcje. Wyłania się z nich obraz rodziny, która doświadczyła piekła na ziemi, ale nie zatraciła chęci życia. Ujmująco opisane są familijne tradycje i przyzwyczajenia oraz stosunki z nieżydowskim środowiskiem. Na plus zasługuje także sama idea książki - poszukiwanie własnych korzeni, sentymentalna podróż w przeszłość i udokumentowane efekty podążania za rodzinną legendą, jaką jest tytułowy skarb. Dlaczego zatem tylko ocena dobra? Wpływ na nią mają rozdziały opisujące podróż - początkowo słowne starcia między synem i ojcem są nawet zabawne, ale później stają się one powielaniem dowcipów, a to już przestaje bawić, raczej irytuje i zaczyna przypominać odgrzewane kotlety. Mimo tego mankamentu polecam powieść, bo autorowi udała się trudna sztuka lekkiego pisania o sprawach ważnych i poważnych.