Przeczytałam wcześniej wstrząsające w swej brutalnej prawdzie „Dziewczyny z Powstania” oraz „Dziewczyny z Syberii”.
Właśnie skończyłam czytać „Dziewczyny wyklęte”.
Nie myślałam, że jest to możliwe, ale ta książka poraziła mnie jeszcze bardziej niż dwie poprzednie.
W dwóch poprzednich czytamy wspomnienia kobiet, które przeżyły piekło za życia.
W tej ostatniej wspomnienie często kończy się śmiercią bohaterki z rąk zwyrodniałych rodaków.
Śmiercią młodej, ładnej dziewczyny, z głową pełną marzeń i nadziei...
Nie zrobiły nic złego. Żadna z nich.
Po prostu pojawiły się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie.
Większość nich spędziła młodość na kresach. Tam były ich rodzinne domy, szkoły, pierwsze przyjaźnie i miłości.
Tam zastała je wojna. Dwóch wrogów. Niemiec. Sowiet. A one w tym wszystkim chciały kochać, pomagać, walczyć o swoją Ojczyznę. A nade wszystko chciały żyć.
Do partyzantki często trafiały przez przypadek. Bo był tam brat, narzeczony, koleżanka. Bo potrzebowano sanitariuszek, więc jak można było odmówić pomocy?
Myślały, że tak jest na chwilę, na teraz, do końca wojny.
Nadszedł koniec wojny.
Ale nie dla nich. Nie dla żołnierzy wyklętych. Dla nich najgorsze piekło się zaczęło.
Zamiast powrotu do domu – wegetacja w lesie. Zamiast hołdów i orderów – wyrok śmierci. Zamiast rodzinnego ogniska, dzieciątka w kołysce i małżeńskiej miłości – zimna cela więzienna i widok ukochanych prowadzonych na śmierć.
Zamiast całusów dziecka i mężowskich objęć – głód, tortury i udręka samotności.
Za co?
Za walkę o wolną Ojczyznę.
I to wszystko ze strony rodaków, zdrajców, sprzedawczyków.
Te, które nie zginęły, spędziły lata w więziennych celach.
Oderwane od rodzin, od własnych dzieci, które często rodziły na więziennej podłodze – a potem musiały oderwać je od własnej piersi i oddać, często na nieznany los...
Jak wiele zależy od czasów i miejsca, w którym przychodzimy na świat.
Jak często naszym losem kieruje zdawałoby się nieistotny przypadek.
Czytając, myślałam wiele o tym, jak żyło się po wojnie rodzinom żołnierzy wyklętych – w strachu, ukryciu, wielkim żalu.
Myślałam i o tym, jak żyło się oprawcom i ich rodzinom. Czy odczuwali wyrzuty sumienia? Czy zdawali sobie sprawę z wagi własnych przewinień?
I w końcu – skąd wzięło się aż tylu Polaków, którzy cynicznie sprzedali własny patriotyzm i z tak wielkim okrucieństwem mordowali swych braci-Polaków?
I tak kończę z tą świadomością, że potomkowie jednych i drugich są wśród nas.

Przeczytałam wcześniej wstrząsające w swej brutalnej prawdzie „Dziewczyny z Powstania” oraz „Dziewczyny z Syberii”.
Właśnie skończyłam czytać „Dziewczyny wyklęte”.
Nie myślałam, że jest to możliwe, ale ta książka poraziła mnie jeszcze bardziej niż dwie poprzednie.
W dwóch poprzednich czytamy wspomnienia kobiet, które przeżyły piekło za życia.
W tej ostatniej wspomnienie...