Lubię książki, które demaskują mity. Stany Zjednoczone znamy w takim stopniu i taki mamy obraz tego kraju, ile wyciągniemy z mediów, dlatego lubię dawać się zaskakiwać takim autorom, jak Charlie LeDuff.

Owszem, wiedziałam co nieco o Detroit. Obiło mi się o uszy, że to pierwsze miasto w historii, które ogłosiło upadłość/bankructwo. Ale dopiero LeDuff pokazał mi, co to dokładnie znaczy, co to za miasto, z jakimi problemami się boryka, jacy ludzie w nim żyją.

A łatwo nie jest. Wszędobylskie gangi, których boi się nawet policja. Ta z kolei jest fatalnie zarządzana i wyposażona (auta z przeciekającą podłogą, o ile są, bo i aut brakuje... o ironio, bo to w Detroit swoją centralę i fabrykę miało General Motors ). Ludzie, tak zbędni, że zwłoki zamarzniętego na lód bezdomnego miesiącami zalegają w pustostanie, a te stanowią ponad 40% budynków w mieście. Straż pożarna, która nie ma przy remizie hydrantu i ten brak boleśnie odczuwa, kiedy pali się ich własny budynek. Rodziny, których nie stać na pochówek bliskich, więc po prostu nie zabierają ciał z kostnicy. A do tego korupcja, seksskandale i nepotyzm.

Le Duff w cudownie ironiczny (i autoironiczny), ale gorzki sposób pokazuje, jak z pięknego, dobrze rozwijającego się centrum amerykańskiej gospodarki Detroit zmienia się w miasto-widmo, miasto-dżunglę.

Lubię książki, które demaskują mity. Stany Zjednoczone znamy w takim stopniu i taki mamy obraz tego kraju, ile wyciągniemy z mediów, dlatego lubię dawać się zaskakiwać takim autorom, jak Charlie LeDuff.

Owszem, wiedziałam co nieco o Detroit. Obiło mi się o uszy, że to pierwsze miasto w historii, które ogłosiło upadłość/bankructwo. Ale dopiero LeDuff pokazał mi, co to...