Detroit. Sekcja zwłok Ameryki

Opowieść o upadku miasta. W soczewce skupione opowieści o tym jak wygląda współczesna polityka i jak wygląda współczesna Ameryka. Tym bardziej wstrząsające, że okazuje się, iż USA nie jest w stanie zapewnić podstawowych usług publicznych. Policja jeździ dziurawymi radiowozami (bez radia), straż pożarna nie ma na remont systemu zgłoszeń...

Opowieść o upadku miasta. W soczewce skupione opowieści o tym jak wygląda współczesna polityka i jak wygląda współczesna Ameryka. Tym bardziej wstrząsające, że okazuje się, iż USA nie jest w stanie zapewnić podstawowych usług publicznych. Policja jeździ dziurawymi radiowozami (bez radia), straż pożarna nie ma na remont systemu zgłoszeń...

Detroit Charliego LeDuffa, jest jak Gotham bez Batmana. Miasto z koszmaru. Upadłe miasto - slums. Rządzona przez złodziei i pospolitych przestępców, metropolia, niegdyś jedno z bogatszych miast Stanów Zjednoczonych, ucieleśnienie amerykańskiego snu, o które żaden superbohater jakoś nie chce się dzisiaj upomnieć. Miasto, gdzie w kostnicach zalegają hałdy ciał, bo bliscy zmarłych nie mają pieniędzy, aby wyprawić im przyzwoite pogrzeby. Miasto, gdzie do conocnych podpaleń – to rozrywka tańsza, niż kino – przyjeżdżają strażacy w dziurawych butach, bo ratusz rozkradł fundusze na zakup sprzętu.

Detroit, to najlepszy kryminał noir, jaki czytałem w życiu. Pierwszoosobowa narracja i fabularyzacja, prosty język i celne, nieraz groteskowe porównania, sprawdzają się znakomicie, gdy LeDuff opisuje historie zwykłych ludzi, strażaków, policjantów, bezdomnych, czy ostatnich rodzin, które jeszcze nie zwiały z tego piekła na ziemi, czy nieudolnych i chciwych miejskich włodarzy. Losy miasta przeplatają się z losami jego mieszkańców, a tragiczna historia rodziny samego autora – detroitczyka z pochodzenia – służy za zobrazowanie typowej – czyli pokręconej – historii rodzinnej z „Miasta silników”. W książce dostajemy ciągłą narrację. Reportaże łączą się ze sobą, jak powiązane fabularnie opowiadania. Styl pisania LeDuffa jest świetny. Prosty, celny, przy czym bardzo literacki, trochę przypomina mi pisanie Raymonda Chandlera i książkę mimo ciężkiej tematyki, z zawartą w niej smutną diagnozą stanu ówczesnej ameryki, łyka się w okamgnieniu.

Czy Detroit ma jakieś wady? W sumie wszystkie te, co inne reportaże. Ciężko stwierdzić, gdzie przebiega tu przebiega granica między prawdą, a literackimi zapędami Leduffa, ale przy tak dobrym piórze, problem ten schodzi dla mnie na drugi plan. Można też zarzucić Leduffowi upraszczanie niektórych spraw, związanych z kryzysem gospodarczym z 2008 roku, szukanie sensacji i pisanie pod publiczkę, gdy wyżywa się na grubych rybach z Wall street, które „zniszczyły ten kraj i jego gospodarkę”, ale czy można odmówić mu racji? W Polskim wydaniu irytowały jeszcze drobne błędy w tłumaczeniu, bo „officer” patrolujący ulice miasta radiowozem, to po prostu funkcjonariusz, a nie żaden, no właśnie… oficer, a nazwy własne marek samochodowych, jak Cadillac, czy Checker, chyba jednak warto pisać wielką literą, no i chyba niemożliwe jest, aby dziecko nie będąc wcześniakiem, ważyło po urodzeniu kilo osiemset? (tu się mogę mylić).

Detroit, to wybitna książka. Kronika miasta, któremu RoboCop* już nie pomoże, bo dawno został zezłomowany przez sprzedajnych polityków i sprzedany na części, książka nie bez wad, ale jednak genialna, z całą mocą trafiająca w czytelnika obrazami biedy i beznadziei, ale też czarnym humorem LeDuffa. Jest to zdecydowanie najlepsza, jak dotychczas książka z serii amerykańskiej wydawnictwa Czarne, jaką przeczytałem.

* RoboCop w filmach i komiksach szalał po Detroit, jakby ktoś nie wiedział.

Detroit Charliego LeDuffa, jest jak Gotham bez Batmana. Miasto z koszmaru. Upadłe miasto - slums. Rządzona przez złodziei i pospolitych przestępców, metropolia, niegdyś jedno z bogatszych miast Stanów Zjednoczonych, ucieleśnienie amerykańskiego snu, o które żaden superbohater jakoś nie chce się dzisiaj upomnieć. Miasto, gdzie w kostnicach zalegają hałdy ciał, bo bliscy...

Sposób opowiadania LeDuffa w istocie jest intensywny i bardzo emocjonalny. Niemało w nim wściekłości, a także rymującej się z nią bezradności. W jego tekście sporo prywatnych doświadczeń, ale i genealogicznych wypadów w czasie i przestrzeni. Natomiast mimo tego, że jest to reportaż, ten styl wydaje mi się jak najbardziej do zaakceptowania. Rodzina LeDuffa związana jest z Detroit od samego początku i jej losy w wielu miejscach są znamienne dla tego, co realizuje się akurat w historii miasta silników. W pewnym momencie autor zresztą wprost pisze:
"Nie umiałem już zachować rutynowego, reporterskiego dystansu. To był mój dom. Miejsce, w którym żyłem. Miejsce w którym wychowywałem moje dziecko i w którym - w śmierdzącej piwnicy, niecałe sześć tygodni po moim przyjeździe - umarło dziecko mojej siostry. [...] Wcześniej gdy trafiałem do okropnych miejsc, gdzie panowała rozpacz, zawsze w kieszeni miałem powrotny bilet na samolot".

Reportaż LeDuffa, to nie jest to jakiś specjalnie detaliczny obraz Detroit, ale raczej egzegeza jego problemów, umieszczona w szerszym kontekście rdzewienia całego amerykańskiego Pasa Stali. Trochę takie mniej rozwinięte "The Wire" odbywające się w Detroit, zresztą sam tytuł serialu w tekście się pojawia.

Sposób opowiadania LeDuffa w istocie jest intensywny i bardzo emocjonalny. Niemało w nim wściekłości, a także rymującej się z nią bezradności. W jego tekście sporo prywatnych doświadczeń, ale i genealogicznych wypadów w czasie i przestrzeni. Natomiast mimo tego, że jest to reportaż, ten styl wydaje mi się jak najbardziej do zaakceptowania. Rodzina LeDuffa związana jest z...

Autor opisuje dość ciekawe historie, natomiast za dużo jest tu samego autora. Książka promowana jest jako studium nad upadkiem Detroit, ale trudno nie odnieść wrażenia, że autor szukał sposobu na napisanie autobiografii, choć jest zbyt mało rozpoznawalny żeby to kogokolwiek zainteresowało. Tani sposób, No i nie jest to ani trochę ciekawe.

Autor opisuje dość ciekawe historie, natomiast za dużo jest tu samego autora. Książka promowana jest jako studium nad upadkiem Detroit, ale trudno nie odnieść wrażenia, że autor szukał sposobu na napisanie autobiografii, choć jest zbyt mało rozpoznawalny żeby to kogokolwiek zainteresowało. Tani sposób, No i nie jest to ani trochę ciekawe.

Książka, jakkolwiek przedstawia dużo informacji o historii miasta Detroit i jego mieszkańcach, jest bardzo ciężka do czytania przez pretensjonalny styl autora. Wyłuskane informacje o tym, dlaczego Detroit upadło, co się tam dzieje w warstwie społecznej, jakie przekręty robią władze, jak odmienne jest to miasto od naszych wyobrażeń o amerykańskim city, giną w morzu niepotrzebnych szczegółów, nazwisk i kilkuzdaniowych historii ludzi, o kótrych zapomina się minutę po przeczytaniu. Dla mnie ta książka nie ma konstrukcji, jest swoistym zbiorem reportaży, porusza wiele tematów, a na koniec ma się wrażenie, że wszystko co się przeczytało sprowadza się do niedostatecznego dofinansowania straży pożarnej w Detroit i wynikłych z tego problemów. Niestety, spodziewałam się po niej dużo więcej, więc się zawiodłam.

Książka, jakkolwiek przedstawia dużo informacji o historii miasta Detroit i jego mieszkańcach, jest bardzo ciężka do czytania przez pretensjonalny styl autora. Wyłuskane informacje o tym, dlaczego Detroit upadło, co się tam dzieje w warstwie społecznej, jakie przekręty robią władze, jak odmienne jest to miasto od naszych wyobrażeń o amerykańskim city, giną w morzu...

Nie potrafię pozbyć się wrażenia, że książka jest przekoloryzowana.

Nie potrafię pozbyć się wrażenia, że książka jest przekoloryzowana.

Yyy, sama nie wiem, czy to bardziej 6 czy 7 gwiazdek (czyli czy porządna typowo dobra książka, czy czegoś jej brakuje). Reportaże są ciekawe i dużo mówią o Ameryce, o Detroit, kapitalizmie, relacjach rasowych (czyli o Ameryce), ale autor jest tu bardzo widoczny i przez to te reportaże są nieco "dziwne".
Niemniej jednak warto przeczytać.

Yyy, sama nie wiem, czy to bardziej 6 czy 7 gwiazdek (czyli czy porządna typowo dobra książka, czy czegoś jej brakuje). Reportaże są ciekawe i dużo mówią o Ameryce, o Detroit, kapitalizmie, relacjach rasowych (czyli o Ameryce), ale autor jest tu bardzo widoczny i przez to te reportaże są nieco "dziwne".
Niemniej jednak warto przeczytać.

Książka jest za długa, za nudna, wątki nie są wciągające, a styl autora mocno pretensjonalny. Kilka razy próbowałem wracać do lektury, ale w końcu się poddałem, szkoda mojego czasu

Książka jest za długa, za nudna, wątki nie są wciągające, a styl autora mocno pretensjonalny. Kilka razy próbowałem wracać do lektury, ale w końcu się poddałem, szkoda mojego czasu

Chyba zbyt wiele oczekiwałam od tej pozycji, czuje się zawiedziona. Temat Detroit bardzo ciekawy, jednak potencjał miasta duchów, nie został wykorzystany przez autora... A szkoda

Chyba zbyt wiele oczekiwałam od tej pozycji, czuje się zawiedziona. Temat Detroit bardzo ciekawy, jednak potencjał miasta duchów, nie został wykorzystany przez autora... A szkoda

Detroit - niegdyś miasto wielkiego amerykańskiego przemysłu, dziś duch i cień dawnej potęgi. Dogłębnie, wielowątkowo ale z pomysłem. Szybko się czyta.

Detroit - niegdyś miasto wielkiego amerykańskiego przemysłu, dziś duch i cień dawnej potęgi. Dogłębnie, wielowątkowo ale z pomysłem. Szybko się czyta.