Przeczytałam pierwszą powieść Lisy Genovy kilka lat temu, kiedy "Motyl" nie był jeszcze tak znaną powieścią. Długo nie mogłam dojść do siebie, po tej pozycji, jednak kiedy w moje ręce trafiła jej druga książka, byłam ciekawa, czy jest równie dobra, co poprzednia.

"Lewa strona życia" opowiada o Sarze, żonie i mamie trójki dzieci, kobiecie, której uwaga skupia się na pracy, a dzieci odstawia na dalszy plan. Uwielbia swoje życie, jednak pewnego dnia wszystko się zmienia. Ile razy słyszeliście, że wypadek samochodowy był spowodowany jazdą i jednoczesną rozmową przez telefon? Teraz Sara musi zmagać się z kalectwem, jakim jest zespół pomijania stronnego. Jej mózg nie pamięta o tym, że posiada lewą stronę. Lewa strona dla Sary przestała istnieć. Czy można żyć bez połowy ciała?

Przede wszystkim w książce nie podobało mi się jedno. Powiela się zarys opowieści, jak w pierwszej powieści tej autorki. Sara jest matką, ale całe swoje życie poświęca pracy. Skończyła dobrą uczelnię, wyszła za mąż, urodziła dzieci, jednak mając przy sobie telefon i wykonując setki e-maili, telefonów i SMSów. Przypominała mi ona Alice z "Motyla", która znaczną część swojego życia poświęciła nauce.

Mimo to, podobała mi się historia, a przede wszystkim zmagania bohaterki z problemem, jakim jest życie bez lewej strony. Sara nie widzi niczego, co znajduje się po "ślepej stronie", a najłatwiejsze czynności sprawiają jej trudność. Nie jest w stanie narysować w całości kota, malując się, usta są czerwone tylko po jednej stronie, a największą traumą jest korzystanie z toalety i codzienne ubieranie. Niestety, lekarze nie dają dużej szansy kobiecie, na odzyskanie sprawności, a efekty rehabilitacji nie przynoszą widocznych postępów.

Na nieszczęście, przez chorobę Sary, rodzina nie radzi sobie finansowo, ubezpieczenie pokryło część leczenia, a Bobowi grozi zwolnienie. Jedyną pomoc jaką otrzymują, jest to pomoc od mamy Sary, która pojawiła się po trzydziestu latach. Przeszłość tych dwóch kobiet jest wypełniona tragedią, depresją i smutkiem, który do dzisiaj, stanowi źródło problemów.

W takich lekturach zawsze zwracam uwagę na to, jak radzą sobie bliscy, kiedy muszą radzić sobie z kalectwem bliskich. W tym przypadku mamy Boba, który przede wszystkim kocha swoją żonę ponad wszystko. Wierzy w nią i wspiera, starając się o to, aby Sara miała jak najlepszą opiekę. Dodaje jej otuchy, jednak równie mocno cierpi. Pracuje za dwoje, poświęca swój czas pracy, a każdą wolną chwilę spędza z nosem w telefonie. Obraz ten wzruszył mnie, bo nie jestem pewna czy każdy mężczyzna walczyłby tak stanowczo o swoją ukochaną.

Jest to historia o niesamowitej sile, jaka emanuje od bohaterów. Żaden z nich się nie poddał, a walka toczy się o najwyższą stawkę - życie w 100%! Urzekła mnie wizja tej rodziny i zmiana jaka w niej zaszła. Dzieci są nieodłącznym elementem tej powieści, są wiarą na lepsze jutro. Autorka wspaniale wykreowała postacie, a swoją uwagę, a zarazem uwagę czytelnika, skupiła na najważniejszych detalach: chorobie, walce i wizji przyszłości. Jestem bardzo zadowolona z tej powieści, a Lisa Genova po raz kolejny mówi o tym, że nigdy nie wiadomo, jaki los Cię może spotkać. Nigdy nie wiesz, co przyniesie jutro. Ważne jest, aby się nie poddać!

Przeczytałam pierwszą powieść Lisy Genovy kilka lat temu, kiedy "Motyl" nie był jeszcze tak znaną powieścią. Długo nie mogłam dojść do siebie, po tej pozycji, jednak kiedy w moje ręce trafiła jej druga książka, byłam ciekawa, czy jest równie dobra, co poprzednia.

"Lewa strona życia" opowiada o Sarze, żonie i mamie trójki dzieci, kobiecie, której uwaga skupia się na pracy,...