Zaczynając czytać tak znaną lekturę, która ma wiele pozytywnych i negatywnych opinii, czułam niesmak, pomieszany z ciekawością i odrobiną zachwytu. Książka nie jest krótka. Mimo iż niektórzy oskarżą mnie, że 560 kartek zapisanych drobnym drukiem to niedużo, i że powinnam połknąć lekturę w trzy wieczory, zapewniam, że ciekawą powieść o podobnej objętości łykam dość szybko. Dla osób, które już są oburzone moją postawą dodam, że książka nie przypadła mi do gustu. Jej niepodważalnym atutem jest fakt, iż dzięki „Lalce” poznajemy świat pozytywizmu. Jednak poza wskazaną zaletą książka ma niewiele cech pozytywnych. Lektura jest wielowątkowa, więc każdy powinien znaleźć coś dla siebie. Nie twierdzę, że żadne momenty nie były ciekawe. Wątek miłości tak szczerej i wiernej wydał mi się piękny, dlatego skupie się wyłącznie nad nim.
Główną postacią jest Stanisław Wokulski, 45-letni wdowiec, mający sklep z galanterią i posiadający ogromny majątek. Ów bohater ma dwie osobowości- romantyka i pozytywisty. Postać od pierwszego wejrzenia zakochuje się w młodszej od siebie o 20 lat, pięknej arystokratce Izabeli Łędzkiej. By jej zaimponować postanawia jechać na wojnę, aby tam zdobyć majątek. Gdy wrócił do Warszawy uratował ukochaną od bankructwa i coraz mocniej oplatał ją mackami uzależnienia. Wokulski jej nie zdobywa. On wykupuje. Arystokratka nie omieszka wykorzystywać naiwnego człowieka. Jest to typowy przykład miłości jednostronnej. Głupie, zaślepiające uczucie Wokulskiego tak go omamia, że nie widzi swojego ośmieszającego zachowania.
Wiele kobiet we współczesnym świecie marzy o wielkiej i prawdziwej miłości. Jednak czy facet przychodzący na każde skinięcie palca, oplatający wybrankę niewidoczną siecią uzależnienia i typowy pantoflarz przypadłby do gustu współcześnie? Szczerze wątpię. Gdzie szaleństwo i drobina pikanterii?
Panna Łęcka to wielka arystokratka bez majątku. Jest piękna, lecz powoli się starze. Jej cechą charakterystyczną jest fakt, iż okropna z niej jędza. Gdy poznała Wokulskiego, patrzyła na niego jak na deskę ratunkową, mającą ocalić ją i jej ojca od upadku finansowego. Nie dostrzega go jako wspaniałego człowieka i cudownego kandydata na męża. Widzi w nim tylko bogatego kupca. Gdy zgadza się za niego wyjść w głowie i tak pozostaje pustka. Zero uczucia. Zdradza swoją głupotę mówiąc przy narzeczonym, że zamierza go zdradzać po ślubie.
Takie kobiety są najgorszymi przedstawicielkami naszej płci. Piękne, głupie, puste i gotowe zrobić wszystko by nie niszcząc paznokci, zająć godną pozycje w życiu.
Zakończenie nierozpoczętego romansu jest dość nagłe, ale przy tym niezwykle oczekiwane. Pod koniec książki dowiadujemy się, że Izabela Łędzka wstępuje do klasztoru. Złośliwie dodam, że nie wierzę w jej przemianę ze strasznej zołzy w aniołka. Czyżby zamierzała uwodzić księży? Jeśli chodzi o Wokulskiego jego losy nie są do końca znane. Jedni mówią, że podróżuje po świecie, inni iż wysadził się w zamku. Kto ma rację? Tego chyba nigdy się nie dowiemy. Mam żal do autora za takie zakończenie, mimo tego nie wiem jak mogłabym je zmienić.
Jest parę pobocznych wątków miłosnych, jednak nie będę się na tym skupiać. Dodam tylko, że nie są to szczęśliwe małżeństwa, tylko kochankowie lub miłość dla pieniędzy albo z powodu odrzucenia.
Książka przedstawia romans, który się nie zaczął. Uwspółcześniając możemy dodać, że Wokulski został przez Izabele Łęcką zamknięty w strefie friend zone. Miłość tak nieprawdziwa i nierealna zdaje mi się dość beznadziejny pomysłem. Prus niczego w swojej powieści nie przedstawił jako czegoś idealnego, z wyjątkiem uczucia jakim główny bohater darzy arystokratkę.
Jestem oburzona takim przedstawieniem faktów, gdyż na swojej drodze nie spotkałam ani takich mężczyzn, ani takiej miłości. Jeśli takie uczucie miałoby pozostawać w strefie marzeń, na pewno nie chciałabym chłopka zachowującego się jak posłuszny i wytresowany pies.

Zaczynając czytać tak znaną lekturę, która ma wiele pozytywnych i negatywnych opinii, czułam niesmak, pomieszany z ciekawością i odrobiną zachwytu. Książka nie jest krótka. Mimo iż niektórzy oskarżą mnie, że 560 kartek zapisanych drobnym drukiem to niedużo, i że powinnam połknąć lekturę w trzy wieczory, zapewniam, że ciekawą powieść o podobnej objętości łykam dość szybko....