W przypadku tej lektury żałować mogę tylko jednego: że ze światem Wiedźmina zapoznałam się dopiero teraz, choć tyle już lat minęło od wydania pierwszej części przygód Geralta. Zawsze odpychało mnie od fantastyki, głównie przez poczucie pewnej infantylności w tych światach pełnych wróżek, elfów, magii, poczucie, że autor może w fabułę wpleść nawet najbardziej absurdalne pomysły – i czytelnik będzie się musiał z tym pogodzić.

U Sapkowskiego jest inaczej. Owszem, tu też pojawiają się i rzucający zaklęcia magowie, i różnego asortymentu potwory, elfy itp. Ale ten świat skonstruowany jest tak zmyślnie, że nie razi jakoś szczególnie nadmierną fantastycznością. Może to fakt, że akcja toczy się jakby na naszym podwórku, bo choć same krainy są fikcją literacką, wiele tym świecie z naszego słowiańskiego folkloru. Nie bez znaczenia jest również pomysłowość słowotwórcza autora: gdy wymyśla swoje nazwy na rośliny, stworzenia, broń itp. lub gdy odkurza dawno zapomniane staropolskie perełki (moje ulubione, to: „bobołaki”, „leszy” i coś pięknego: „grododzierżca”). Jest w tym coś z aktu kreacji: słowo staje się ciałem, to, co ma swoją nazwę, ma prawo istnienia – może stąd tak łatwo przełyka się ten rodzaj fantastyki...

No i rzecz, która mnie w tej prozie powaliła na kolana i sprawiła, że z niecierpliwością sięgnę po kolejny tom: naszpikowanie tekstu sarkazmem, aluzjami, czarnym humorem. To sprawia, że bohaterowie przygód Geralta (z samym wiedźminem na czele), nabierają pełnokrwistości, nabierają życia. Autor bawi się konwencjami, konstruuje literacki świat z elementów znanych z legend i baśni (swoją drogą świetna jest tu trawestacja baśni o Śnieżce), przerabiając je na swój sposób, jakby puszczał oko do czytelnika. A gdzieś w tym wszystkim, w głębszej warstwie treściowej, można doszukać się przekazu trochę poważniejszego. Wątki niemal filozoficzno-moralne (kwestia mniejszego zła na przykład), ekologiczna myśl o pierwotnym świecie natury, niszczonym przez człowieka, może nawet pewne echa poglądów feministycznych (te wszystkie charakterne postacie kobiecie, wyłamujące się poza stereotyp) – wszystko to czyni z tych opowiadań lekturę niezmiernie interesującą i przyjemną intelektualnie. Poza tym w trakcie czytania można się zwyczajnie świetnie bawić, może to być dobra odskocznia od naszych zwariowanych czasów, z górującym nad wszystkim racjonalizmem, z upadkiem ogólnoludzkich wartości, z ciągłym pośpiechem, pogonią za pieniądzem itd.

W latach swojego dziecięctwa pochłaniałam komiksowe przygody Thorgala, a ich tytułowy bohater stał się dla mnie swoistym ideałem męskości. Geralt mógłby stać się takim ideałem wieku dorosłego – bo oprócz cech typowego bohatera (odwaga, siła, rozsądek, kodeks honorowy), ma też w sobie to przysłowiowe „coś”, co wbrew wszystkiemu czyni zeń tak wpadającą w serce i pamięć postać. Już mnie absolutnie nie dziwi fenomen popularności Wiedźmina. Już też dałam się temu złapać ;)

W przypadku tej lektury żałować mogę tylko jednego: że ze światem Wiedźmina zapoznałam się dopiero teraz, choć tyle już lat minęło od wydania pierwszej części przygód Geralta. Zawsze odpychało mnie od fantastyki, głównie przez poczucie pewnej infantylności w tych światach pełnych wróżek, elfów, magii, poczucie, że autor może w fabułę wpleść nawet najbardziej absurdalne...