Zacznę od tego, że bardzo lubię i cenię Mateusza, mimo iż uważam, że cierpi na perfekcjonizm i ma parcie na szkło.
Zakochana w jego Ego-rcyzmach, zakupiłam Succes and Change. I teraz sama nie wiem, czy autor miał kontrakt i musiał napisać kolejną książkę, czy zadziałało jego silne parcie na bycie KIMŚ i ma cel wydać w życiu 40 tego typu publikacji.
W książce znalazłam kilka drobnych błędów gramatycznych, które w sumie mnie ucieszyły, bo idealny autor nie jest aż tak idealny, a łatwiej nam się identyfikować z ludźmi, a nie marmurowymi posągami.
Wracając jednak do treści - mam wrażenie, że całość była pisana w wielkim pośpiechu, chwilę przed deadlinem. Chaotyczna, nie do końca przemyślana. Autor przeskakuje z wątku na wątek, miesza tematy i nie kończy tłumaczenia tego, o czym właśnie zaczął mówić. Już na początku pierwszego rozdziału mamy spory błąd, gdyż Mateusz pisze o tym, jakoby większość wypadków samochodowych powodowali młodzi mężczyźni w wieku 18-25 lat i tym podpiera swoją teorię, opierającą się zresztą na niczym innym jak tzw. nieświadomej kompetencji. Problem w tym, że, jak mi wiadomo, (statystyki lekarskie), większość wypadków powodują osoby posiadające prawo jazdy od wielu lat i wcale nie te w najszybszych samochodach, ale tzw "szarzy obywatele w średnim wieku". Ta wiedza niestety obala jego teorię jeszcze zanim autor zdąży ją dobrze rozwinąć.
W dalszej części mamy wiele oczywistych oczywistości, znanych każdemu, kto przeczytał choć kilka książek o samorozwoju, czy coachingu. Tyle, że Mateusz rozwleka je na ponad 200 stron.
Zakładam zatem, że jest to pozycja typu Fast Food, czyli dla każdego laika. I tu znów widzę pewną nieprawidłowość - Mateusz używa wielu haseł z NLP (submodalności, wdrukowanie), których przeciętny Kowalski, a zakładam, że on jest targetem książki, zwyczajnie nie zna i nie rozumie.
Kto jest zatem grupą docelową Success and Change? Na pewno nie coach, nie psycholog, nie miłośnik tematu, bo żaden z nich nie znajdzie w tej publikacji nic świeżego. Nic, czego nie przeczytałby już w innych książkach, które notabene lepiej tłumaczą różne kwestie.
Dla mnie wartość merytoryczna tej książki jest bardzo niska.
Owszem, czyta się ją łatwo, miło i przyjemnie.
I tak porównując tę pozycję do "Sukcesu w relacjach międzyludzkich" Barszczewskiego, którego notabene jako człowieka, prywatnie, nie lubię, bo jego wrażliwość emocjonalna mieści się w łyżeczce od herbaty, czy "Coachingu, czyli restauracji osobowości" Bennewicza, "Success and Change" Grzesiaka, to książka, którą mogę podeprzeć kiwający się stół.
Nie twierdzę, że jest fatalna. Wielu początkującym może się przydać, jednak po tym autorze spodziewałam się o wiele, wiele więcej.

Cztery gwiazdki daję za rozdział trzeci, który jest świetną pracą coachingową, ale ma zaledwie kilkanaście stron. Rozdział czwarty - emocje, mógłby być świetny, gdyby autor gdzieś tak nie pędził i nie przedstawiał wszystkiego w telegraficznym skrócie.

I tak dobijamy do końca... Tych kilkanaście stron chętnie sobie wyrwę, ale reszta nie przedstawia dla mnie zbyt wielkiej wartości. Zdecydowanie pierwsza połowa książki mogłaby służyć za papier toaletowy :(

Jeszcze nie zerknęłam na ćwiczenia, więc może zmienię opinnię.

Zacznę od tego, że bardzo lubię i cenię Mateusza, mimo iż uważam, że cierpi na perfekcjonizm i ma parcie na szkło.
Zakochana w jego Ego-rcyzmach, zakupiłam Succes and Change. I teraz sama nie wiem, czy autor miał kontrakt i musiał napisać kolejną książkę, czy zadziałało jego silne parcie na bycie KIMŚ i ma cel wydać w życiu 40 tego typu publikacji.
W książce znalazłam...