Dan Brown powrócił do znanego nam, bardzo wysokiego poziomu. Głównym bohaterem ponownie jest historyk sztuki Robert Langdon, ale samej sztuki jest jakby mniej. To zaleta, bo po "Kodzie Leonarda" i "Aniołach i demonach" można mieć jej zwyczajnie dosyć.
W powieści akcja jest chyba jeszcze szybsza niż w dotychczasowych powieściach Browna, a przerwać lekturę jest jeszcze trudniej. Od początku lektury nie wiemy kto jest kim, po której stoi stronie i o co w ogóle chodzi. Czytelnik ma galimatias w głowie i wciąż czyta po to, aby w końcu dowiedzieć się o co chodzi. Konia z rzędem temu, kto po wiadomym fragmencie pod koniec książki nie cofał się do wcześniejszego jej momentu, aby sprawdzić litera po literze, czy oba fragmenty tekstu na pewną brzmią tak samo. Widać w tym miejscu również kunszt tłumacza, bo nie jest łatwo przetłumaczyć taki tekst, aby zachować sens i jednakową treść bez względu na... ci co czytali, wiedzą o co chodzi.
Pomimo wszystkich zalet dostrzegam jedno niebezpieczeństwo. Autor doprowadził do sytuacji, w której każda kolejna powieść z Langdonem będzie musiała uwzględniać zmiany wynikające z akcji w "Inferno". Celowo moja recenzja napisana jest nieco enigmatycznie, aby nie odbierać innym radości z czytania. Zastanawiam się, kto oprócz mnie uważa, że główny zły tak naprawdę zrobił dobrze?

Dan Brown powrócił do znanego nam, bardzo wysokiego poziomu. Głównym bohaterem ponownie jest historyk sztuki Robert Langdon, ale samej sztuki jest jakby mniej. To zaleta, bo po "Kodzie Leonarda" i "Aniołach i demonach" można mieć jej zwyczajnie dosyć.
W powieści akcja jest chyba jeszcze szybsza niż w dotychczasowych powieściach Browna, a przerwać lekturę jest jeszcze...