Mądrzy rodzice kilkuletnich dzieci mają czasem twardy orzech do zgryzienia – jak w zalewie różnej maści książeczek znaleźć taką, która nie dość, że zainteresuje pociechy (o co w sumie nie tak trudno),ale przede wszystkim stanie się swoistą motywacją do odkrywania świata, wzbogacania wyobraźni, szlifowania języka lub kształtowania gustu.

O tym ostatnim rodzice zdają się najszybciej zapominać, a przecież już od najmłodszych lat powinno się pociechom udowadniać, że świat książki dziecięcej, sprzęgnięte ze sobą słowo i obraz, to coś więcej niż mogą mu zaoferować „plastikowe” kreskówki. Kreskówki, będące inspiracją równie koszmarnych „książek.”

Interesującym rozwiązaniem dla tych, którzy zechcą zapewnić trzy-czteroletniemu dziecku spotkanie z ciekawą pozycją, jest niewielkich rozmiarów, dopasowana do dziecięcych rączek, książeczka pt. „Mali opowiadacze” autorstwa Roberta Romanowicza. Jak sam twórca tłumaczy, jego dziełko łączy  w sobie dwie osobiste fascynacje – malarstwo i opowieści, które dobrze uzupełniają się w „Małych opowiadaczach.”

Dziesięć uroczych, choć momentami zbyt statycznych jak na dziecięce gusta, ilustracji pokazuje przedziwny świat istot wplecionych w niezwykłe sytuacje. Prosiaczki latają, olbrzymie białe niedźwiedzie otulają się kraciastym kocem, króliki grają na bębenkach… Prosty zrozumiały dla dziecka świat ukazano z dbałością o „ufantastycznienie” go – stąd niektóre z ilustracji mogą niestety budzić u dziecka niepewność. Czasem zbyt surrealistycznie poczyna sobie Romanowicz z materiałem plastycznym, niektóre detale być może docenią tylko dojrzalsi odbiorcy, na pewno nie najmłodsi.

„Mali opowiadacze” wymagają zaangażowania rodziców. Każdej ilustracji towarzyszą trzy zdania, które dokończyć mają dzieci, więc dorośli muszą im te zdania po prostu przeczytać. W zamyśle autora książeczkę można czytać więc wiele razy, gdyż wyobraźnia dziecięca powinna każdorazowo na nowo rozczytać obraz przy pomocy podsuniętych zdań. Jednak nie zawsze tak się musi dziać – dziecko może przyzwyczaić się do ilustracji, a wymyślanie kolejnych i kolejnych wersji wydarzeń może być najzwyczajniej w świecie męczące.

Podsumowując, „Mali opowiadacze” oferują ciekawy koncept, ładne, choć nieco zbyt wysublimowane jak na możliwości dziecięcej percepcji, ilustracje i możliwość zaangażowania wyobraźni podczas procesu lektury. Można polecić, a gdy dzieci znudzą się lub po prostu wyrosną z tego typu opowieści, ze spokojnym sumieniem podajmy książeczkę dalej.

Tomasz Fijałkowski