Czytanie zbioru przypomina zbieranie zbitego talerza - niby są podobne fragmenty, ale już nigdy nie utworzą całości. Zbiór felietonów, przemówień i przemyśleń z różnych okresów - część myśli adekwatna tylko do konkretnych sytuacji i bez znajomości kontekstu niezrozumiała dla czytelnika, część prawd uniwersalnych, Vonnegut jak zawsze jest świetnym obserwatorem i komentatorem rzeczywistości. Całość dość strawna - może być.

Czytanie zbioru przypomina zbieranie zbitego talerza - niby są podobne fragmenty, ale już nigdy nie utworzą całości. Zbiór felietonów, przemówień i przemyśleń z różnych okresów - część myśli adekwatna tylko do konkretnych sytuacji i bez znajomości kontekstu niezrozumiała dla czytelnika, część prawd uniwersalnych, Vonnegut jak zawsze jest świetnym obserwatorem i komentatorem...

Czytanie tego zbioru "wszystkiego", to trochę jak zaglądanie Vonnegutowi do głowy. Trochę tu niepoukładanych myśli, trochę absurdu, trochę całkiem rozsądnych przemyśleń. Część czyta się wyśmienicie, część bez szału - całościowo na mocną piątkę. Moją uwagę przykuła jednoaktówka "Hart Ducha" - poziom absurdu mistrzowski. Szalony Frankenstein, młody doktor i Sylwia - właściwie już sama jej głowa... pyszne!

Czytanie tego zbioru "wszystkiego", to trochę jak zaglądanie Vonnegutowi do głowy. Trochę tu niepoukładanych myśli, trochę absurdu, trochę całkiem rozsądnych przemyśleń. Część czyta się wyśmienicie, część bez szału - całościowo na mocną piątkę. Moją uwagę przykuła jednoaktówka "Hart Ducha" - poziom absurdu mistrzowski. Szalony Frankenstein, młody doktor i Sylwia - właściwie...

Może wychodzi ze mnie moja słabość do esejów... Jednak mam zawsze wrażenie, że zbliża to do pisarza, jego sposobów widzenia świata, pisania jako twórczości. Polecam każdemu fanowi Kurta.

Może wychodzi ze mnie moja słabość do esejów... Jednak mam zawsze wrażenie, że zbliża to do pisarza, jego sposobów widzenia świata, pisania jako twórczości. Polecam każdemu fanowi Kurta.

"Hart ducha", madame Błwatski, Biafra, Rita Rait... no może jeszcze wywiad na końcu. To tyle. Dwadzieścia pozostałych testów zwiększyłoby wartość publikacji nie znajdując się w niej. Część jest zwyczajnie kiepska (tak, decyzja o zaprzestaniu tego rodzaju występów była słuszna, choć wyraźnie spóźniona) albo komentując bieżące wydarzenia zwyczajnie się zdezaktualizowała.

"Hart ducha", madame Błwatski, Biafra, Rita Rait... no może jeszcze wywiad na końcu. To tyle. Dwadzieścia pozostałych testów zwiększyłoby wartość publikacji nie znajdując się w niej. Część jest zwyczajnie kiepska (tak, decyzja o zaprzestaniu tego rodzaju występów była słuszna, choć wyraźnie spóźniona) albo komentując bieżące wydarzenia zwyczajnie się...

Książka dość nierówna i nad wyraz poważna jak na Vonneguta. Mamy tu do czynienia - jak zwykle u tego autora - z głęboko humanistycznym przesłaniem, tym razem podanym bez owijania w bawełnę.

Książka dość nierówna i nad wyraz poważna jak na Vonneguta. Mamy tu do czynienia - jak zwykle u tego autora - z głęboko humanistycznym przesłaniem, tym razem podanym bez owijania w bawełnę.

Nie jest to kolejna powieść tego autora, a zbiór luźnych... Sam nie wiem. Opowiadania, eseje, jakieś takie nie bardzo powiązane ze sobą treści na różnorodne tematy. Ta książka także na tyle nie zrobiła na mnie wrażenia, że niewiele z niej pamiętam. Ot może tyle, że autor opisuje m. in. coś o społeczeństwie amerykańskim, ale z pewnością nie nazwałbym tego analizą czy jakąś głębszą refleksją. Być może nawet Vogegutowi nie o to chodziło, ale z drugiej strony też nie mam pojęcia po co to właściwie zostało napisane. Nie to, że mam jakieś pretensje do autora, ale wyrażam tu swoją ignorancję (może to faktycznie wielkie dzieło, w końcu sam Kurt, do mnie to jednak nie przemówiło).

Nie jest to kolejna powieść tego autora, a zbiór luźnych... Sam nie wiem. Opowiadania, eseje, jakieś takie nie bardzo powiązane ze sobą treści na różnorodne tematy. Ta książka także na tyle nie zrobiła na mnie wrażenia, że niewiele z niej pamiętam. Ot może tyle, że autor opisuje m. in. coś o społeczeństwie amerykańskim, ale z pewnością nie nazwałbym tego analizą czy jakąś...

Pisząc o sobie pisze tak samo ciekawie jak o całej reszcie, sam styl pisarza powala (zresztą jak zawsze). Czyta się lekko, lecz nie bez przemyśleń podobnie jak w przypadku "Witajcie w Małpiarni" z uwagi na to że to zbiór, a nie 1-na całość. Powaga miesza się z żartem w jego niepowtarzalny sposób.

Pisząc o sobie pisze tak samo ciekawie jak o całej reszcie, sam styl pisarza powala (zresztą jak zawsze). Czyta się lekko, lecz nie bez przemyśleń podobnie jak w przypadku "Witajcie w Małpiarni" z uwagi na to że to zbiór, a nie 1-na całość. Powaga miesza się z żartem w jego niepowtarzalny sposób.

„Wampetery, foma i granfalony” to zbiór przemówień, wystąpień i felietonów Vonneguta z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Zazwyczaj nie przepadam za krótkimi formami, a już szczególnie nie interesują mnie teksty przemówień. „Wampetery…” to Vonnegut w szczytowej formie, błyskotliwy kpiarz i obserwator amerykańskiego społeczeństwa. Wyśmiewa to, co wyśmiane zostać powinno, chwali to – co pochwalić należy. A przy okazji w prostych słowach podaje prawdę uniwersalną i chociaż czyni to dowcipnie, to jednak po uśmiechu pozostaje osad goryczy. Bo w wielu sprawach Vonnegut ma po prostu rację.

„Wampetery, foma i granfalony” to zbiór przemówień, wystąpień i felietonów Vonneguta z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Zazwyczaj nie przepadam za krótkimi formami, a już szczególnie nie interesują mnie teksty przemówień. „Wampetery…” to Vonnegut w szczytowej formie, błyskotliwy kpiarz i obserwator amerykańskiego społeczeństwa. Wyśmiewa to, co wyśmiane...

Jak każdy zbiór tekstów zawiera utwory i gorsze, i lepsze. Ale czyta się nieźle.

Jak każdy zbiór tekstów zawiera utwory i gorsze, i lepsze. Ale czyta się nieźle.

Hasło "Vonnegut" mnie przyciąga. Przeczytałem dotąd kilka różnych książek pisarza, i choć muszę przyznać, że z poziomem mojego zainteresowania było różnie, to regularnie przyciągał mnie sposób pisania autora. Tym razem nie było inaczej.

"Wampetery, foma i granfalony" to przede wszystkim zbiór tekstów pisanych do czasopism i przemówień. Zdarzają się też tu recenzje książek, a także jedno opowiadanie. Długość tekstów jest różna, niektóre mieszczą się na dwóch stronach, najdłuższy tekst ma stron czterdzieści.

Jak można się spodziewać, przemówienia brzmią najlepiej w momencie, gdy są wygłaszane. Recenzje książek, których nigdy na oczy się nie widziało, mogą porywać wyłącznie ciekawymi sformułowaniami. Na szczęście, takich tu nie brakuje. Wśród tekstów zwłaszcza dwa mnie zaciekawiły - reportaż o upadku Biafry i wywiad dla "Playboya" na samym końcu. Pierwszy jest interesujący przede wszystkim ze względu na zrozumienie tematu i ciekawe obserwacje Vonneguta, który znalazł się w Biafrze w momencie, gdy ze wszystkich stron otaczały ją wojska nigeryjskie.

Jedynym, co może przekonać do książki osoby, które nie interesowały się polityką i kulturą amerykańską przełomu lat 60. i 70. jest sposób, w jaki teksty są napisane. Co najmniej kilka razy uśmiechałem się, widząc wyjątkowo trafne moim zdaniem sformułowania.

Książka raczej dla koneserów, osób, których celem jest przeczytanie wszystkich prac Vonneguta. Mimo tego, są w niej interesujące aspekty, które sprawiły, że po jej przeczytaniu nie żałuję tego, że po nią sięgnąłem.

Hasło "Vonnegut" mnie przyciąga. Przeczytałem dotąd kilka różnych książek pisarza, i choć muszę przyznać, że z poziomem mojego zainteresowania było różnie, to regularnie przyciągał mnie sposób pisania autora. Tym razem nie było inaczej.

"Wampetery, foma i granfalony" to przede wszystkim zbiór tekstów pisanych do czasopism i przemówień. Zdarzają się też tu recenzje książek,...