Mam pewien problem z tą książką. Moim zdaniem Małgorzata Halber jest w niej często zbyt prywatna. To jest jak słuchanie tekstów piosenek Adele - masz wrażenie, że jesteś w jej głowie i jest to bardzo niekomfortowe uczucie. Wolisz słuchać takich historii z boku, a nie od środka. A skoro Najgorszy człowiek ma ambicje być literaturą a Halber pisarką, to jednak powinien zostać zachowany pewien stopień niedomówienia. Ja jako czytelnik nie chcę słuchać zwierzeń alkoholiczki (wtedy sięgnęłabym po jakąś autobiografię), chcę poznać opowieść o "człowieku niewystarczającym", tak abym nie wiedziała gdzie ta opowieść jest prawdziwa a gdzie jest fikcją. Chciałabym zastanawiać się z ilu postaci sklejona jest Krystyna. A nie mogę, bo wszystko jest zbyt oczywiste. Tej książce brakuje porządnej, literackiej ściemy.
Mimo to, jest to bardzo udany debiut. Autorka ma wszelkie narzędzia by być świetną pisarką, trzymam mocno kciuki za jej następną książkę! Rozumiem, że odkryła prawdę po długim czasie i teraz mocno się jej trzyma, ale bardzo liczę na to, że następnym krokiem będzie uwolnienie od niej i poszybowanie w inne światy... A ma ich w sobie dużo. Wiem to i widzę. Powodzenia, PRZYTULAM :)

Mam pewien problem z tą książką. Moim zdaniem Małgorzata Halber jest w niej często zbyt prywatna. To jest jak słuchanie tekstów piosenek Adele - masz wrażenie, że jesteś w jej głowie i jest to bardzo niekomfortowe uczucie. Wolisz słuchać takich historii z boku, a nie od środka. A skoro Najgorszy człowiek ma ambicje być literaturą a Halber pisarką, to jednak powinien zostać...