Książka nie jest grubaśna, tekstu jest naprawdę niewiele. Całość opiera się na wiadomościach tekstowych – listach dwojga byłych kochanków a obecnie przyjaciół?! Nie są to jednak zwyczajne teksty, pełne zwyczajnych prostych słów i zwrotów. Nie znajdziecie w nich potocznej listowej formy i nudnych opisów. Każde zdanie zawiera w sobie pewną lekkość, metaforę coś, co przypomina poezję(mimo, że nie mamy tutaj do czynienia z wierszem). Autor poprzez swoich bohaterów bawi się słowem, dyskutuje i wciąga czytelnika do tej gry. Eric – Emmanuel Schmitt to jeden z najsławniejszych francuskich pisarzy. Nie raz w swoich książkach poruszał temat uczuć, jednak w tej wypłynął na otarte wody. A wszystko za pomocą praktycznie trzech namacalnych postaci…Nie trzeba wiele, aby nadać kształt historii, podyskutować na pewne tematy i zobrazować sens tej dyskusji. Autorowi się to udało. Za pomocą ciekawej formy, zgrabnych słów, ironii, filozofii i miłości. Nie znajdziecie tutaj, co prawda powalającej i rozbudowanej fabuły, nie uświadczycie wielu skomplikowanych postaci, szybkiego tempa akcji, ale poszerzycie horyzonty na temat uczuć i natury ludzkiej. Jest to książka, którą spokojnie przeczytacie w ciągu godziny lub dwóch, jest jednak ponad czasowa i można do niej wrócić. Lubię takie książki za to, że dają odpocząć wyobraźni, a mimo to dają do myślenia i zostawiają jakiś ślad w czytelniku… Im więcej książek Schmitta czytam tym bardziej zatapiam się w jego stylu.

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2015/01/eric-emmanuel-schmitt-napoj-miosny.html

Książka nie jest grubaśna, tekstu jest naprawdę niewiele. Całość opiera się na wiadomościach tekstowych – listach dwojga byłych kochanków a obecnie przyjaciół?! Nie są to jednak zwyczajne teksty, pełne zwyczajnych prostych słów i zwrotów. Nie znajdziecie w nich potocznej listowej formy i nudnych opisów. Każde zdanie zawiera w sobie pewną lekkość, metaforę coś, co przypomina...