Lękasz się, Kościele, przesadnie o prestiż, tożsamość, autorytet. Zapatrzony jesteś w siebie, a obok giną ludzie z braku poczucia sensu życia i sensu umierania. Życie nasze nacechowane jest ciasnym konfesjonalizmem i nieufnością, a oto cierpią ludzie. Często targa nimi rozpacz, gubią się w swojej nadziei, gubią wiarę, gubią sens życia. A dar życia nie jest ani rzymskokatolicki, ani starokatolicki, ani protestancki, ani prawosławny... Jest po prostu Boży. Człowiek nie jest konfesyjny. Jest Boży, na obraz i podobieństwo Stwórcy. Radość ludzi nie jest konfesyjna. Nie jest ani protestancka, ani rzymskokatolicka, ani prawosławna. Jest radością ludzi tej ziemi. Cierpienie ludzi także nie jest wyznaniowe. Jest cierpieniem ludzi. Również niebo Twoje – „ziemia nowa i niebo nowe” (por. Ap 7, 9-17; 21, 1-27) – nie jest konfesyjne. Jest po prostu Twoje, Boże, wielkie, nieogarnione, piękne, chwalebne (s. 16-18).

Lękasz się, Kościele, przesadnie o prestiż, tożsamość, autorytet. Zapatrzony jesteś w siebie, a obok giną ludzie z braku poczucia sensu życi...

Nasze Kościoły długo wychowywały nas do podziałów. Nadszedł czas, by starały się wychowywać do jedności. Może nawiedza nas pytanie, czy my się w ogóle jeszcze nadajemy do jedności, tak rozbici i nadal nie pojednani, choć od czasu do czasu gromadziliśmy się na wspólnej modlitwie. Myślimy tak, bo wychowywano nas do podziału, do oddzielania się, do stawiania barier. I kryjemy się w tłumie wierzących. Powiadasz: nie ponoszę odpowiedzialności za podział. Uspokajamy się, ty i ja. Niech inni decydują, czy do zjednoczenia dojdzie i kiedy ma to nastąpić. Ja nie mogę. Czy naprawdę nie możesz nic? A stan schizmy i rozdzielenia we własnym sercu? To jest twój teren! Podział przebiega przez nasze wnętrza. Ten podział tkwi w nas. Pole serca staje się polem podziału. I każdy z nas ma swój udział w podtrzymywaniu podziału, rozbicia, schizmy, rozdarcia. Nie ma innego wyjścia, jak tylko zacząć przezwyciężać stan schizmy najpierw w sobie samym. Powiększajmy krąg jedności! Powiększajmy grono ludzi wewnętrznie wolnych od podziału. Trzeba przezwyciężyć stan schizmy i rozdarcia w sobie. Pamiętasz słowa o Chrystusie, który „w sobie zadał śmierć wrogości”? (Ef 2, 16). W sobie najpierw! Tak powiedziano o Nim. Trzeba zadać śmierć stanowi podziału najpierw w sobie samym (s. 12-13).

Nasze Kościoły długo wychowywały nas do podziałów. Nadszedł czas, by starały się wychowywać do jedności. Może nawiedza nas pytanie, czy my s...