Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ujął w mocne dłonie kamień, ucałował go, podniósł, i w pobożnym skupieniu położył go z powrotem w tym samym miejscu, na którym spał, i postanowił go nazwać, albowiem jeżeli go nie nazwie, kamień będzie tylko martwym kamieniem, a nie natchnionym znakiem obecności Pańskiej. -Będziesz się nazywał, kamieniu, Bethel, Dom Boga...-szepnął i wzniósłszy ręce do nieba wypowiedział w niedowiarstwie swoim ślubowanie, które było raczej wyzwaniem Pana i poddaniem Go próbie niż przysięgą: - Jeżeli Jahwe, Bóg, roztoczy nade mną opiekę i będzie stróżem mojej drogi i moich kroków, i da mi chleb powszedni i odzienie, i jeżeli wrócę do domu ojca mojego, Wiekuisty, Pan mocy, Jahwe, będzie moim Bogiem. To powiedziawszy wylał ze dzbana oliwę na kamień. I w życiu Jakuba rozpoczęło się wielkie zdobywanie Boga.

Ujął w mocne dłonie kamień, ucałował go, podniósł, i w pobożnym skupieniu położył go z powrotem w tym samym miejscu, na którym spał, i posta...

I Izaak wspomniawszy to zdarzenie, westchnął do swojego wspomnienia, a wspomnienie westchnęło do niego, i tak siedzieli obok siebie - on i wspomnienie - i wzdychali do siebie wzajemnie pod dębami w Mamre.

I Izaak wspomniawszy to zdarzenie, westchnął do swojego wspomnienia, a wspomnienie westchnęło do niego, i tak siedzieli obok siebie - on i w...

Tak modlił się Izaak, a modlitwa jego upodabniała się do modlitwy świerszczów, i obie razem tworzyły zgodny chód, w którym tylko Pan umiał odróżnić dźwięk człowieczych słów od ćwierkania ukrytych w trawie owadów.

Tak modlił się Izaak, a modlitwa jego upodabniała się do modlitwy świerszczów, i obie razem tworzyły zgodny chód, w którym tylko Pan umiał o...

Profesor Antoni Kępiński, znany polski psychiatra, niejednokrotnie w swoich książkach przywoływał sytuacje, które miały miejsce w czasie drugiej wojny światowej. Osoby chore psychicznie, które trafiały do obozów koncentracyjnych, znosiły tę straszną rzeczywistość zdecydowanie lepiej niż osoby zdrowe. Dlaczego się tak działo? Codzienność osób cierpiących psychicznie była tak straszna, że warunki obozowe wydawały się przy niej spokojniejsze i bezpieczniejsze.

Profesor Antoni Kępiński, znany polski psychiatra, niejednokrotnie w swoich książkach przywoływał sytuacje, które miały miejsce w czasie dru...

Pamiętam pewne rekolekcje u krakowskich dominikanów. Głosił je benedyktyn. Opowiadał historię profesora Włodzimierza Fijałkowskiego, który w czasie wojny przebywał w obozie koncentracyjnym. Tak jak reszta więźniów, został wytatuowany numerem, który miał zastąpić jego imię i nazwisko. W czasach powojennych stał się on dla niego swoistym piętnem, wspomnieniem koszmaru życia obozowego, przywodził na myśl te wszystkie okropności, jakie oglądał i przeżył, powodował traumę. Pewnego razu, wiele lat po wojnie, profesor gościł u znajomych Niemców. Ich mała córeczka była bardzo zainteresowana tym, co zobaczyła na ręce gościa. Pytała mamę o wyjaśnienie. Matka tłumaczyła małej, że zrobili to źli ludzi, którzy nienawidzili innych. I wtedy to małe dziecko podeszło do profesora i ucałowało znienawidzony przez niego numer. Po tym wydarzeniu wszystkie koszmary minęły, traumatyczne wspomnienia przestały go prześladować. Straszna pamiątka straciła swoją moc. Miłość małego dziecka, a właściwie miłość Boga, który przez tę dziewczynkę zadziałał. uzdrowiła ranę. Rany Jezusa pozostały ranami miłości, po to, żebyśmy w nich mogli chować swoje zranienia, by straciły one moc zadawania nam bólu.

Pamiętam pewne rekolekcje u krakowskich dominikanów. Głosił je benedyktyn. Opowiadał historię profesora Włodzimierza Fijałkowskiego, który w...

Tak, zgadza się: Jezus sędzia będzie wymierzał sprawiedliwość. Tylko czy dobrze rozumiemy, czym jest to wymierza nie sprawiedliwości"? My, wychowani na prawie rzymskim, uznamy, że sprawiedliwość to oddawanie komuś tego, co mu się należy. Jezus nie jest Rzymianinem ani nawet Polakiem, On jest Żydem, a w tym kręgu kulturowym na to zagadnie nie patrzy się nieco inaczej. Sprawiedliwy jest ten, kto umie usprawiedliwiać, ten, który swoją sprawiedliwością obdziela innych, który wylewa swoje dobre czyny na innych i czyni to w takiej obfitości, by przykryć ich nieprawość. W niesłychanie piękny sposób o Bożej sprawiedliwości pisze ojciec Raniero Cantalamessa, kapucyn, kaznodzieja Domu Papieskiego: „Bóg objawia się jako sprawiedliwy, okazując miłosierdzie. To jest to wielkie objawienie, oto «zemsta» Boga nad ludźmi, którzy zgrzeszyli. Apostoł mówi, że Bóg jest sprawiedliwy i usprawiedliwia, to znaczy jest sprawiedliwy wobec samego siebie, kiedy usprawiedliwia człowieka".

Tak, zgadza się: Jezus sędzia będzie wymierzał sprawiedliwość. Tylko czy dobrze rozumiemy, czym jest to wymierza nie sprawiedliwości"? My, w...

Nie chcę pisać jednak o programie chrześcijańskiego życia, jaki podsuwa nam Jezus. Chciałabym zwrócić uwagę na coś innego. Zauważyliście, że Syn Boży pyta o ciało? On, powracający w chwale, jakby z innego wymiaru, ciągle solidaryzuje się z człowiekiem? I to jak się solidaryzuje! Pyta o bardzo podstawowe potrzeby ciała, o to, czego każdemu człowiekowi potrzeba. Ten inny wymiar, z którego przybywa, by odbyć sąd nad ziemią, nie pozbawił go człowieczeństwa. To zastanawiające, jak wielka jest solidarność Syna Człowieczego z nami. Czuje się jednym z nas do tego stopnia, że potrzeby naszego ciała czyni swoimi. Niesamowite, prawda? Być może kiedy dawałeś kubek wody spragnionemu, myślałeś o tym, że oto poisz Jezusa. Teraz jednak spróbuj odwrócić sytuację. Czy kiedy twoje ciało przeżywało cierpienie, niedostatek, myślałeś o tym, że w tobie cierpi Jezus? Ten chwalebny zmartwychwstały solidaryzuje się z twoim bólem, niedomaganiem twojej cielesności.

Nie chcę pisać jednak o programie chrześcijańskiego życia, jaki podsuwa nam Jezus. Chciałabym zwrócić uwagę na coś innego. Zauważyliście, że...

Nigdy nie widziałem, żeby tata płakał. Nigdy zresztą nie widziałem jego oczu, tak małych za grubymi szkłami krótkowidza. Są tak małe, że nie jestem nawet w stanie powiedzieć, jaki maja kolor jakby zniknęły gdzieś między 1942 a 1945 rokiem. Albo po prostu zgasły. W obozie na pewno płakał z całych sił. Musiał opłakiwać matkę, ojca i siostry. Źródło jego łez wyschło na zawsze. To dlatego lekarz przepisał mu krople do oczu.

Nigdy nie widziałem, żeby tata płakał. Nigdy zresztą nie widziałem jego oczu, tak małych za grubymi szkłami krótkowidza. Są tak małe, że nie...

Tata miał w swojej biblioteczce książki o wojnie, o Hitlerze, o Trzeciej rzeszy, o Holokauście, który jeszcze wtedy nie nazywał się Shoah. Przeglądałem je często, szukając go... Na próżno! Jak gdybym musiał go tam zobaczyć, żeby w to uwierzyć. Szukałem jego twarzy pośród wielu innych, wychudzonych. Ale jak on wtedy wyglądał? Ważył jakieś nędzne 30 kilo. Czy miał brodę? Albo wąsy? Miał dopiero 19 lat. Czy nosił okulary? Czy je zgubił? Czy miał włosy? Nosił jarmułkę? Jaką miał fryzurę? Taką samą jak w dniu ślubu? Czy taką jak na zdjęciu? Bałem się, że go nie rozpoznam. Bałem się, że go rozpoznam.

Tata miał w swojej biblioteczce książki o wojnie, o Hitlerze, o Trzeciej rzeszy, o Holokauście, który jeszcze wtedy nie nazywał się Shoah. P...