Wydaje mi się, że El Gaucho jest ciekawszy od pierwszego wspólnego dzieła Pratta i Manary, czyli Indiańskiego lata. Są zwroty akcji, nie wiadomo jak się potoczą losy bohaterów, a plansze są pełne ciekawych dialogów. Poza tym w El Gaucho nie ma niewiarygodnych zachowań bohaterów, które mają być pretekstem do pokazania przez rysownika kolejnej erotycznej sceny (w Indiańskim lecie ma to miejsce wręcz jak w filmach pornograficznych, których twórcy nie zastanawiają się czy dana sytuacja ma sens i ważne jest tylko to, że wszystko doprowadzi do kolejnej "sceny"). Tutaj każde takie wydarzenie ma swój sens, a bohaterowie mają wiarygodne motywacje. Dlatego zadowolony jest Manara, bo może rysować w swoich ulubionych klimatach i zadowolony jest czytelnik, bo nie łapie się za głowę przy kolejnej głupocie. El Gaucho to komiks inny niż Indiańskie lato, nie ma w nim spokojnych scen i oddechu, za to jest sporo wydarzeń, a kreska Manary nie jest tak delikatna. Kadry nierzadko są pełne brudu i trochę mniej starannej kreski. Dlatego zrozumiałe jest, że niektórym czytelnikom bardziej przypadną do gustu plansze z Indiańskiego lata, pełne przestrzeni, rozwianych włosów i jesiennych kolorów. Tutaj jest gęsto zarówno w fabule, jak i w rysunkach. El Gaucho to komiks o ludziach, którzy szukają wolności. Odnotowałem ładne zdanie ze wstępu: "Wszyscy starają się odnaleźć w galaktyce wolności swoją dobrą gwiazdę - tę, dzięki której uda im się przeżyć pomimo rozbieżności interesów państw i sprzecznych ludzkich pragnień".

Wydaje mi się, że El Gaucho jest ciekawszy od pierwszego wspólnego dzieła Pratta i Manary, czyli Indiańskiego lata. Są zwroty akcji, nie wiadomo jak się potoczą losy bohaterów, a plansze są pełne ciekawych dialogów. Poza tym w El Gaucho nie ma niewiarygodnych zachowań bohaterów, które mają być pretekstem do pokazania przez rysownika kolejnej erotycznej sceny (w Indiańskim...