Nie tego spodziewałam się po "Białym Kle". Myślałam, że to będzie bajeczka, lekka książeczka o przygodach wilczka rozmawiającego w ludzkim języku z innymi zwierzątkami.
Tymczasem to książka o brutalności życia, pokazuje, że „życie to straszliwa zachłanność, a świat to zamknięty krąg istot zachłannych, ścigających i ściganych, tropiących i tropionych. Pożerających i pożeranych – wszystko to zaś dzieję się na ślepo, w zamęcie, w gwałcie i krwawym żarłocznym bezładzie rządzone trafem bezlitosnym, bezmyślnym i niepojętym."
Książka opowiada o wilku, ale ma uniwersalne przesłanie, które odnosi się zarówno do zwierząt jak i ludzi. To książka także o tym, jak charakter człowieka/zwierzęcia kształtowany jest nie tylko przez wychowanie (czy jego brak), ale przede wszystkim przez dobro i zło, których doznaje w życiu, (każde zdarzenie, spotkani ludzie i to czego od nich doświadcza). Wreszcie to książka o przyjaźni, wierności, miłości.
London przedstawia realny świat, bez kolorowania, ulepszania, pomijania tego co złe. Smutne losy wilczka nie są pozbawione przerażających scen, wstrząsających sytuacji ludzkiej bezwzględności, przemocy.
Jednak właśnie te straszliwe opisy sprawiają, że książki nie polecałabym najmłodszym czytelnikom, co najwyżej starszym dzieciom. Nie jest to typowa książka dla dzieci i nie jest to książka tylko dla dzieci. Zgadzam się, z osobami wyrażającymi opinie, że książkę powinni czytać też dorośli, ze względu na jej realistyczny charakter i mądre, ponadczasowe przesłanie.
Uważam, że Biały Kieł to bardzo dobra książka, wywarła na mnie duże wrażenie i zachęciła do czytania innych dzieł Londona. Ukłony przed twórczością tego Pana. Mimo bardzo niewielu dialogów, książkę czyta się świetnie. Jak widać nie potrzeba ubarwionych dialogów by książka "wciągnęła", wystarczą dobre opisy. To świadczy tylko o talencie autora.
Mam wrażanie, że London mógł pisać bez końca o zachowaniu zwierzęcia, życiu w lesie, temat nigdy by mu się nie wyczerpał. Doskonale potrafił dzielić się tym czego doświadczył w życiu, zawierając w książkach wątki ze swych przygód. I dlatego „Biały Kieł” tak dobrze oddaje klimat XIX w. w Ameryce Północnej.

Nie tego spodziewałam się po "Białym Kle". Myślałam, że to będzie bajeczka, lekka książeczka o przygodach wilczka rozmawiającego w ludzkim języku z innymi zwierzątkami.
Tymczasem to książka o brutalności życia, pokazuje, że „życie to straszliwa zachłanność, a świat to zamknięty krąg istot zachłannych, ścigających i ściganych, tropiących i tropionych. Pożerających i...