Rozpisana na wiersze historia kobiety, pełna dramaturgii, rozpięta między powściągliwością w formie a emocjonalnym rozmachem w treści, niejednokrotnie branym w nawias, kodowanym, a następnie eksplikowanym w elegancki i dyskretny sposób, w wyrafinowanej postaci, która ma sugerować dystans i pełną dyscyplinę. Ale to pozór. Pod pokrywką wre i buzuje. Tak buduje swoje poetyckie światy Rudowicz, poetka od pierwszego po ostatni wers debiutanckiej książki świadoma, że największą siłę rażenia mają pauzy, chwile ciszy i światło między słowami, że niedopowiedzenie najsilniej uderza w splot, zostawia dla czytelnika przestrzeń, w której wiersz się dopełnia, zaczyna pulsować i żyje swoim życiem długo po zamknięciu książki, że zręcznie użyte słowo jest wytrychem do emocji odbiorcy, tym silniejszych, im staranniej skrywanych. Bo i jak miałby on przejść do codzienności np. po słowach: „Tamto przyszło, patrzyło, aż obetną mi włosy, / krótko, tuż przy skórze. Tak możesz być / prawdziwa, tylko tak.(…) Nitka prowadzi do domu // – mam sześć lat, mokre prześcieradło, / za chwilę wujek nauczy mnie znikać". [* * * (Tamto przyszło, patrzyło)]?".
(...)
Izabela Fietkiewicz-Paszek, fragment posłowia,
cały tekst:

http://alternet.poezja-art.eu/artykuly/recenzje-i-omowienia-ksiazek-poetyckich/teresa-rudowicz-podobno-jest-taka-rzeka-2012-poslowie/

Rozpisana na wiersze historia kobiety, pełna dramaturgii, rozpięta między powściągliwością w formie a emocjonalnym rozmachem w treści, niejednokrotnie branym w nawias, kodowanym, a następnie eksplikowanym w elegancki i dyskretny sposób, w wyrafinowanej postaci, która ma sugerować dystans i pełną dyscyplinę. Ale to pozór. Pod pokrywką wre i buzuje. Tak buduje swoje poetyckie...