Wystarczyło mieć jaśniejszy odcień skóry, mieć bardziej pociągłe "szlachetne" rysy lub nosić okulary, by dostać siekierą w tył głowy i być wrzuconym często na wpół żywym do ogromnego dołu, który został wykopany właśnie w tym celu. Między innymi nauczyciele, muzycy, profesorowie oraz ich najbliżsi - żony, mężowie, dzieci, nie mieli prawa istnieć. Klasa wyższa była likwidowana przez czerwonych khmerów, którzy chcieli aby wszyscy byli "równością społeczną".
Książka przerażająca, szczerze przerażająca. Dobitna, bez owijania w bawełnę autor przekazuje to co się działo i czego niestety musiał doświadczać.
Książka w dużej mierze o dzieciakach, autor miał 11 lat a oprócz niego były dzieci starsze ale tez i sporo młodsze. Dzieci, które umierały. Jedne cichutko, po prostu upadały z głodu i z braku sił inne w bardzo drastyczny sposób.
Umysł nie da rady ogarnąć tego, czego dowiadujemy się z tej książki. Nie sposób jest niczym wytłumaczyć postępowania tych, którzy krzywdzą, maltretują, zabijają. W imię ubzduranej idei. Z egoizmu czy z braku chociażby odrobiny człowieczeństwa.
Autor miał mnóstwo szczęścia ale i sprytu i kalkulacji. Mimo, że jemu samemu było ciężko, pomagał innym, zdobywał jedzenie, nawet jeśli to było kilka okruchów ryżu czy kostka cukru - dzielił się. Podtrzymywał na duchu, trzymał za rękę. Dzięki temu, że został muzykiem i grał w obozie dla wrogów, stał się sławny i dzięki temu trochę bezpieczniejszy.
Nie mogę napisać, że książka jest ciekawa. Jak może być ciekawa tematyka tak szalenie okrutna? ale mimo tych okrucieństw nie mogłam się od niej oderwać. Smutna ale warta przeczytania.

Wystarczyło mieć jaśniejszy odcień skóry, mieć bardziej pociągłe "szlachetne" rysy lub nosić okulary, by dostać siekierą w tył głowy i być wrzuconym często na wpół żywym do ogromnego dołu, który został wykopany właśnie w tym celu. Między innymi nauczyciele, muzycy, profesorowie oraz ich najbliżsi - żony, mężowie, dzieci, nie mieli prawa istnieć. Klasa wyższa była...