Po przeciwnych stronach usiedli ojciec i syn, wydawałoby się, że takie spotkanie może tylko być zarzewiem konfliktu i służyć podkreśleniu różnic, a jednak jest inaczej. I choć to nie ich pierwsze spotkanie na planie filmowym, to pierwsze, które tak mocno połączyło ich nie tylko wspólną wizją artystycznego przekazu, ale i świadomym podejściem ideowym. Mieli przed oczyma wszystkie skutki wyboru takiego a nie innego tematu i jego przedstawienia, wiedzieli, że powstanie obraz kontrowersyjny, którym narażą się jakiejś części polskiego społeczeństwa, ale nie do końca przewidzieli skale i rozmiar tych ataków, i tego, co one sprawią w ich życiu. A przecież, jak mówi Jerzy Stuhr, rolą aktora, rolą reżysera jest wbijanie kija w mrowisko i spowodowanie refleksji, nawet jeśli przy tej okazji wzbudzi się wiele negatywnych emocji, to nie można uciekać od trudnych pytań i trudnych opowieści. Aczkolwiek, jak pokazują polskie realia, są jeszcze w nas rany nie zagojone i mity, którymi karmimy się dla naszego dobrego samopoczucia i uciekamy przed stawaniem w prawdzie, uznając, że jeżeli ktoś podejmuje próbę przedstawienia problemu z innej perspektywy niż ta, do której byliśmy przyzwyczajeni, bo ta była pełna patosu i blasku dla naszych dokonań, to od razu na pewno jest zdrajcą narodu, agentem obcego wywiadu bądź przedstawicielem jakiejś mniejszości, której celem jest zniszczenie zdrowej tkanki narodu, szarganie świętościami i brukanie tego, co potocznie nazywamy dobrem narodowym, a co niejako zawsze, odgórnie jest usytuowane na piedestale i nie można tego kwestionować, podważać, a już broń Boże potłuc, bo to by było naruszeniem istoty rzeczy w jej najgłębszym wymiarze. Film, w którym biorą udział obydwaj panowie, a który reżyseruje i scenariusz do niego napisał Jerzy Stuhr, choć ma w nazwie słowo komedia z założenia ma być gorzką komedia, i ma wszystkie cechy przerysowanej choć uprawdopodobnionej opowieści, która jak czołg ma na swej drodze zgnieść wybudowane i stojące w chwale pomniki, które owszem, są nam potrzebne, by nam podbudowywały ego i utrwalały w nas poczucie tego, jacy jesteśmy dobrzy i wielcy, a które stoją tak naprawdę na fundamencie z piasku i zapadną się kiedy trochę się tylko je poruszy. Maciej Stuhr w swoim życiu już raz mocno odczuł bolesne tchnienie ostracyzmu społecznego, jego rola w Pokłosiu spowodowała, że uznany został za kolejnego aktora, który wpisuje się w antypolską nagonkę i wspiera tych, którzy głoszą kłamstwa i fałszują rzeczywistość. A on spokojnie przyjął na siebie wszystkie ciosy stając się nieformalnym rzecznikiem filmu i tłumacząc, że są różni Polacy i różne były postawy i nie można uciekać przed pokazaniem tych, którzy z patriotyzmem i poświęceniem nie mieli nic wspólnego a byli zwykłymi szmalcownikami i bandytami. Dostało mu się mocno za to ale i nie oszczędzono również jego życia prywatnego, co wyglądało na zmasowaną i zaprogramowaną kampanie nienawiści, która miała go zdyskredytować i pokazać w negatywnym świetle. Był to dla niego wielki i przykry zawód, i owo zaszczucie, z którym sobie pomimo wszystko poradził tylko go umocniło w poczuciu, że polskie piekiełko jest bardzo groźne. Pan Jerzy ma za sobą o wiele bogatsze doświadczenie życiowe i dorobek, więc jego pozycja nie została filmem zachwiana, choć i jemu nie oszczędzono negatywnych komentarzy i ocen. A przecież film Obywatel jest tylko satyrycznym obrazem rzeczywistości, w której tkwiliśmy, i która wcale nie odeszła do lamusa , bo tkwi w całym pokoleniu. I ten obraz jest tylko niewinną, wbrew pozorom, próbą rozprawienia się z systemem i tym, co on zrobił w świadomości ludzi. I ile lat już wywiera on wpływ, i jak bardzo daleki jest od naszych oczekiwań i marzeń. Jednocześnie jest to historia ludzi i ich słabości, pokazuje nam nas samych, a tego przecież boimy się najbardziej, żeby nikt nas nie widział takimi jakimi jesteśmy, bo lepiej się czujemy kiedy otaczają nas wzniosłe hasła i mity. Szkoda, że często nieprawdziwe. Ciekawy spacer po polskiej historii widzianej oczyma dwóch Stuhrów.

Po przeciwnych stronach usiedli ojciec i syn, wydawałoby się, że takie spotkanie może tylko być zarzewiem konfliktu i służyć podkreśleniu różnic, a jednak jest inaczej. I choć to nie ich pierwsze spotkanie na planie filmowym, to pierwsze, które tak mocno połączyło ich nie tylko wspólną wizją artystycznego przekazu, ale i świadomym podejściem ideowym. Mieli przed oczyma...