To nie jest typowy wywiad, to jest rozmowa między aktorem Jerzym Stuhrem a Księdzem Andrzejem Luterem.
Wielki plus za prawdziwość, szczerość tych rozmów. Jednak mimo starań, książka mnie nie porwała treścią, chociaż niewątpliwie idea była zacna. Nie bardzo lubię czytać o chorobie, przemijaniu, odchodzeniu i właśnie z tego względu długo wahałam się nad siągnięciem po tą pozycję i chyba jednak nie warto się zmuszać bo teraz swoją krytyką zanize jej być może wyjątkowość. Wszak innym osobom może się dialog obu panów niezmiernie podobać.
Reszta poruszanych kwestii jest różnoraka, mam wrażenie jakiejś ciężkości, braku spontaniczności. Jakbym przedzierala się przez mgłę w poszukiwaniu jakiegoś punktu zaczepienia. Tak jakby autorzy bali się lub nie chcą wyjść poza bezpieczne ramy, poza schemat, który razem ustalili. W sumie ta reszta to głównie filmy i historie ich powstawania; mnóstwo tytułów, postaci, które są dogłębnie analizowane.
Nie wszystko oczywiście w tej książce jest złe, są według mnie ciekawe aczkolwiek bardzo krótkie wątki, jak np. trochę faktów z historii Polski.

To nie jest typowy wywiad, to jest rozmowa między aktorem Jerzym Stuhrem a Księdzem Andrzejem Luterem.
Wielki plus za prawdziwość, szczerość tych rozmów. Jednak mimo starań, książka mnie nie porwała treścią, chociaż niewątpliwie idea była zacna. Nie bardzo lubię czytać o chorobie, przemijaniu, odchodzeniu i właśnie z tego względu długo wahałam się nad siągnięciem po tą...

Z całą sympatią dla Jerzego Stuhra i ks. Andrzeja Lutra, ale miałem wrażenie, że rozmowa się nie klei. Każdy mówi swoje, za grzecznie, za poważnie i nudnawo. I jeszcze ta koszmarna okładka jakby to był komiks. Doceniam oczywiście terapeutyczne znaczenie tego co robi i pisze cały ten Stuhr ale.....
Przypomniał mi się film Paulo Sorentino "Młodość" i książka Janusza Majewskiego "Glacier express".

Z całą sympatią dla Jerzego Stuhra i ks. Andrzeja Lutra, ale miałem wrażenie, że rozmowa się nie klei. Każdy mówi swoje, za grzecznie, za poważnie i nudnawo. I jeszcze ta koszmarna okładka jakby to był komiks. Doceniam oczywiście terapeutyczne znaczenie tego co robi i pisze cały ten Stuhr ale.....
Przypomniał mi się film Paulo Sorentino "Młodość" i książka Janusza...

W książce jest sporo odwołań do dzieł literackich, sztuk teatralnych, filmów i bez znajomości konkretnych utworów nie zawsze można zrozumieć prawdziwy sens danej wypowiedzi. Kilka ciekawych i głębokich przemyśleń w tej książce znalazłem. Czyta się szybko i dość przyjemnie.

W książce jest sporo odwołań do dzieł literackich, sztuk teatralnych, filmów i bez znajomości konkretnych utworów nie zawsze można zrozumieć prawdziwy sens danej wypowiedzi. Kilka ciekawych i głębokich przemyśleń w tej książce znalazłem. Czyta się szybko i dość przyjemnie.

Kolejna ciekawa i wciągająca rozmowa, którą przeczytałam w ciągu ostatnich 48 godzin. Jerzego Stuhra uwielbiam za jego role komediowe i dubbing, sztuki teatralne, w których wystąpił, lub które reżyserował i przede wszystkim za to, że to bardzo inteligentny i zrównoważony facet - z przyjemnością się go słucha i równie przyjemnie czyta.
Księdza, który z nim rozmawia nie znam, ale i jemu nie można odmówić inteligencji i coraz rzadszego chyba wśród duchownych poszanowania inności, wyczucia, rozsądku w postępowaniu z ludźmi.
Ksiązka bardzo aktualna, bo obaj panowie rozmawiali ze sobą już w 2019 roku, w jakiś czas po zamordowaniu prezydenta Gdańska, pana Adamowicza. Poruszają w niej wiele tematów, głównie związanych z przemijaniem, dojrzewaniem, odnajdywaniem swojego miejsca w świecie. Dyskutują o współczesnych problemach, o zagubieniu, o nacjonaliźmie i nienawiści, która rozrasta się jak rak wśród społeczeństw.
Czytałam z prawdziwą przyjemnością, polecam.

Kolejna ciekawa i wciągająca rozmowa, którą przeczytałam w ciągu ostatnich 48 godzin. Jerzego Stuhra uwielbiam za jego role komediowe i dubbing, sztuki teatralne, w których wystąpił, lub które reżyserował i przede wszystkim za to, że to bardzo inteligentny i zrównoważony facet - z przyjemnością się go słucha i równie przyjemnie czyta.
Księdza, który z nim rozmawia nie znam,...

Cały spektakl odbywa się w jednym pokoju. Lekki półmrok, rozproszone ciepłe światło. Dwa fotele, niekoniecznie zwrócone do siebie, ustawienie umożliwia czasem spojrzenie na współrozmówcę, czasem spojrzeć gdzieś daleko w przeszłość. Pledy. Imbryk z herbatą, dwie filiżanki… Rozmowa, dialog, konwersacja, dyskusja, gawęda.

Po przeczytaniu sam nie wiem co sądzić o tym dialogu-rzece. Mimo podejmowania ryzykownego tematu książka jest bezpretensjonalna i szczera. Nie czuć w nim chłodnej kalkulacji i pisarskiego koniunkturalizmu. Dla mnie bardziej spontaniczny był Pan Jerzy, ks. Andrzej częściej uciekał w cytaty, widoczna jest różnica pomiędzy twórcą a krytykiem.
Mimo wszystkich zalet książka ma wadę. Jestem na nią zbyt młody. Wydawałoby się, że brzmi to jak zagrywka rodem z komedii scenicznej, ale nie. Nie dojrzałem jeszcze do jej globalnego przekazu. Kolejnym elementem starzącym jest zbiór odnośników, wokół których kręci się fabuła. Zdecydowanie jest bliższy pokoleniu moich rodziców, dla mnie część tytułów jest jak nie anonimowa, to orbitująca na najdalszych horyzontach świadomości.
Nie zmienia to faktu, ze całość jest głęboka, trudna i osobista. Jak dwóch mądrych się spotka, to nie trzeba trzech. A ja przy tej wymianie zdań czułem się jako ten trzeci, bawiący się gdzieś z boku klockami i nie zawsze rozumiejący o czym dorośli rozmawiają.

Cały spektakl odbywa się w jednym pokoju. Lekki półmrok, rozproszone ciepłe światło. Dwa fotele, niekoniecznie zwrócone do siebie, ustawienie umożliwia czasem spojrzenie na współrozmówcę, czasem spojrzeć gdzieś daleko w przeszłość. Pledy. Imbryk z herbatą, dwie filiżanki… Rozmowa, dialog, konwersacja, dyskusja, gawęda.

Po przeczytaniu sam nie wiem co sądzić o tym...

Chyba mnie nauczyła, żeby się zbytnio nie przejmować, bo szkoda zdrowia. Robić swoje, postępować zgodnie z własnym sumieniem i wolną wolą, pozostać wierną sobie i osobistym przekonaniom.

Chyba mnie nauczyła, żeby się zbytnio nie przejmować, bo szkoda zdrowia. Robić swoje, postępować zgodnie z własnym sumieniem i wolną wolą, pozostać wierną sobie i osobistym przekonaniom.

Nie tylko wielki aktor ma tutaj swoje do powiedzenia. Ambitne są również słowa księdza, który ma dar gawędziarza i zjednywania sobie ludzi. Panowie z tego dialogu wyszli obronną ręką. Prawi ludzie.

Nie tylko wielki aktor ma tutaj swoje do powiedzenia. Ambitne są również słowa księdza, który ma dar gawędziarza i zjednywania sobie ludzi. Panowie z tego dialogu wyszli obronną ręką. Prawi ludzie.

Rozmowa dwóch starszych panów o życiu i ważnych sprawach jest przede wszystkim listą ich zachwytów filmowych sprzed wielu lat, mało ciekawych dla współczesnego czytelnika. A gdy mowa o cierpieniu i śmierci to ksiądz Luter sadzi teologiczne banały, ciekawszy jest Stuhr, który mówi o swoim doświadczeniu ciężkiej choroby i daje rady pacjentom, ale to trochę za mało. Rozczarowanie.

Ta niewielka książka to zapis rozmowy księdza i znanego aktora; ma być o cierpieniu i śmierci, ale przede wszystkim panowie rozprawiają o swoich fascynacjach kulturalnych, głównie filmowych. Ponieważ obaj są w zaawansowanym wieku, to mówi się wyłącznie o filmach sprzed dziesiątek lat, oczywiście dobrych, ale obecnie historycznych, dla ludzi żyjących obecnie to obrazy deczko stare i zmurszałe. Może wymieńmy te filmy: 'Popioły', 'Człowiek z marmuru' czy 'Panny z Wilka' Wajdy, 'Iluminacja' Zanussiego, 'Wodzirej' Falka, 'Amator' Kieślowskiego, 'Kabaret' Boba Fosse'a, 'Habemus papam' Morettiego. Stuhr sporo mówi też o swoich filmach: ‘Duże zwierzę' i 'Historie miłosne'. Może to wszystko być ciekawe dla kogoś, kto przeżył w swoim czasie te filmy, dla innych to czysta egzotyka, mało ciekawa prawdę mówiąc.

Gdy zaś starsi panowie rozprawiają o cierpieniu, miłości i śmierci, czyli o rzeczach ważnych, to niestety ksiądz Luter mówi albo banały albo rzeczy kompletnie mętne. Niestety Kościół czy teologia mają w tej dziedzinie niewiele do zaoferowania. Wolę refleksje Stuhra, który wyszedł z ciężkiej choroby i dzieli się swoim doświadczeniem. Mówi „Ja jestem przygotowany w każdej chwili. Mam gotowość! Z dużym spokojem myślę teraz o tym, co mi się udało w życiu, to mnie uspokaja. Jak przyszedł strach, że mogę umrzeć, to uspokajała mnie myśl: co mi się udało. Mogę odejść.” Piękne słowa...

I jeszcze, napisał Stuhr trzynaście przykazań dla chorych zatytułowanych 'Przyjąć cierpienie' (opublikowanych w książce),to mądre i ważne zalecenia warte przeczytania, zresztą rozpowszechniają je w szpitalach.

Co ciekawe, dyskusja toczy się głównie o filmach a w pewnym momencie Stuhr mówi:„Najważniejsze jest słowo pisane, dlatego chcę spisać, to co pamiętam, bo to zostanie. Spisać, koniecznie spisać. Literatura unieśmiertelnia.” No nie wiem, po pierwsze on sam lepiej pamięta filmy, po drugie jego obrazy są lepsze od jego książek (w których ostatnio bardzo się powtarza),więc może lepiej żeby kręcił filmy?

Strasznie dużo w książce zdjęć obu panów, po co? Jakoś to mi pachnie narcyzmem albo chęcią zwiększenia objętości.

Spodziewałem się po tej książce więcej, parę mądrych słów Stuhra i jego trzynaście przykazań dla pacjentów to trochę za mało.

Rozmowa dwóch starszych panów o życiu i ważnych sprawach jest przede wszystkim listą ich zachwytów filmowych sprzed wielu lat, mało ciekawych dla współczesnego czytelnika. A gdy mowa o cierpieniu i śmierci to ksiądz Luter sadzi teologiczne banały, ciekawszy jest Stuhr, który mówi o swoim doświadczeniu ciężkiej choroby i daje rady pacjentom, ale to trochę za mało....

Szpital zrównuje ludzi, autor pisze, że stał się bardziej wyrozumiały. Tą książkę warto podarować komuś choremu. Autor sam był przez długi czas pacjentem, wie jak to jest i dlatego można znaleźć w jego słowach oparcie w tych trudnych chwilach. Pocieszy w niedoli.

Szpital zrównuje ludzi, autor pisze, że stał się bardziej wyrozumiały. Tą książkę warto podarować komuś choremu. Autor sam był przez długi czas pacjentem, wie jak to jest i dlatego można znaleźć w jego słowach oparcie w tych trudnych chwilach. Pocieszy w niedoli.

Słynny profesor sztuk teatralnych wychował całe pokolenie młodych aktorów. Jestem wdzięczna i szanuję go nie tylko za dokonania filmowe i na scenie, ale teraz również za fenomenalną książkę - rozmowę o dobrym życiu, bo to przecież sztuka.

Słynny profesor sztuk teatralnych wychował całe pokolenie młodych aktorów. Jestem wdzięczna i szanuję go nie tylko za dokonania filmowe i na scenie, ale teraz również za fenomenalną książkę - rozmowę o dobrym życiu, bo to przecież sztuka.