„Nas obchodzi tylko nasz naród, nasza krew i to jest naszym obowiązkiem.” [1]

Heinrich Himmler wypowiedział te słowa 7 lat po tym, jak otworzono pierwszy dom Lebensbornu w Steinhöring niedaleko Monachium. To on był pomysłodawcą tego projektu i sprawował zwierzchnictwo nad wszystkimi placówkami porodowymi i domami dziecka, powstałymi zarówno w Niemczech, jak i w Austrii, Belgii, Francji i Norwegii. Program Lebensborn zakładał dbałość o czystość rasy i dążenie do rodzenia „aryjskich” dzieci, które w przyszłości zbudują naród niemiecki i staną się elitą przywódców. W ośrodkach przyjmowano ciężarne kobiety i dbano o ich wygodę, aby nic nie zakłócało rozwoju „młodych Aryjczyków”. Każda przyszła matka, jak i biologiczny ojciec dziecka, musieli udokumentować swoje dobre geny i przynależność do „rasy panów”. W praktyce te zalety nie zawsze okazywały się wystarczające, bowiem i „czystym” rodzicom mogły narodzić się chore i kalekie dzieci – w takim wypadku Lebensborn zajmował się skutecznie „niezdatnymi do życia” i wymazywał ich istnienie z kart historii. Nie bacząc na tego typu niepowodzenia, wpisane niejako w margines błędu, zachęcano kobiety, także niezamężne, do zachodzenia w ciążę i korzystania z usług domów porodowych. Wszystkim spodziewającym się dziecka, jeśli tego potrzebowały, gwarantowano utrzymanie całej procedury w tajemnicy. SS dbało również, by przyszłe matki jak najczęściej pochodziły z ich struktur i wpajały założenia nazizmu swoim dzieciom.
Tak prezentowała się idealna wizja Himmlera, najważniejszego współpracownika Hitlera i szefa SS. Na szczęście, jak pokazuje m.in. książka Dorothee Schmitz-Köster, nie udało się zrealizować tych chorych założeń w pełni. Domy Lebensbornu nie stały się hodowlami przyszłych nazistów, spora część dzieci trafiła do adopcji i została wychowana przez antyfaszystów, większość tajemnic z czasem ujrzała światło dzienne, a przegrana Niemców w 1945 roku doprowadziła do całkowitego pogrzebania projektu.
„Dzieci Hitlera” to jednak opowieść przede wszystkim o tych, którzy narodzili się w imię ideologii i przez tę ideologię zostali w mniejszym bądź większym stopniu skrzywdzeni. To historie dziewiętnastu wybranych osób z 18 tysięcy kobiet i mężczyzn, cierpiących z powodu braku korzeni, zmowy milczenia i nieczułości systemu, który widział w nich tylko narzędzia propagandy. Niektórzy z nich do końca życia muszą się z zmagać z odrzuceniem przez matki, inni, choć wychowywani w rodzinnym domu, karmieni byli kłamstwami i w większości przypadków nigdy nie poznali swoich ojców. Są i tacy, którzy wcale nie narodzili się w domach Lebensbornu, ale zostali do nich uprowadzeni. „Od innych narodów weźmiemy to, co dla naszej krwi przedstawia pewną wartość, porywając, jeżeli to będzie konieczne, ich dzieci i wychowując je tu, pośród nas”[2]. Himmler uznał, że „dobra krew” może występować, w rozproszeniu, także w typowo słowiańskich narodach, a zatem należy zrobić wszystko, by ją odnaleźć i zadbać o jej oczyszczenie. Co najmniej 350 dzieci z Polski, Czechosłowacji, Słowenii czy Ukrainy zostało oderwanych od swoich rodzin i poddanych przymusowej germanizacji. Zmieniono im nazwiska, sfałszowano dokumenty i rozesłano do niemieckich rodzin, które miały za zadanie uczynić z nich pełnokrwistych Aryjczyków.

Książka Dorothee Schmitz-Köster to niezwykle cenne świadectwo tych, którzy po długim milczeniu chcą mówić. Dorosłych dzieci Lebensbornu naznaczonych samotnością, wyobcowaniem i lękiem przed świadomością, kim mogli być ich rodzice i jakich czynów się dopuścili. Ich życie potoczyło się bardzo różnie – jedni dotarli do całej prawdy, nawiązali kontakty z przyrodnim rodzeństwem czy innymi członkami rodziny, inni odcięli się od własnej historii i starają się żyć dniem dzisiejszym. Jakkolwiek jednak nie ułożyły się ich losy, cień Lebensbornu nie opuści ich nigdy.

[1] Z przemówienia do generałów SS, wygłoszonego w Poznaniu pod koniec 1943 r. za Roman Z. Hrabar, Lebensborn, czyli źródło życia, Wydawnictwo „Śląsk”, Katowice 1975.
[2] Dorothee Schmitz-Köster, Tristan Vankann, Dzieci Hitlera. Losy urodzonych w Lebensborn, przeł. Agnieszka Walczy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2014, s. 357

http://fileiholicy.blogspot.com

„Nas obchodzi tylko nasz naród, nasza krew i to jest naszym obowiązkiem.” [1]

Heinrich Himmler wypowiedział te słowa 7 lat po tym, jak otworzono pierwszy dom Lebensbornu w Steinhöring niedaleko Monachium. To on był pomysłodawcą tego projektu i sprawował zwierzchnictwo nad wszystkimi placówkami porodowymi i domami dziecka, powstałymi zarówno w Niemczech, jak i w Austrii,...