Przed sięgnięciem po "Tysiąc imion" nie czytałam żadnych recenzji, nie wiedziałam więc, czego tak naprawdę się spodziewać. Z okładki dowiedziałam się, że inspiracją dla autora była kampania Napoleona w Egipcie (super!) oraz "Gra o Tron" (eee tam, zwykły chwyt marketingowy, żadnych takich inspiracji się w powieści nie dopatrzyłam. I dobrze, bo nie lubię, jak jedna książka próbuje naśladować drugą). Jak zaczęłam czytać "Tysiąc imion", miałam za to skojarzenia z "Czarną Kompanią", pewnie z powodu militarnego stylu, opisu obozu, musztry etc. Skojarzenie to było jak najbardziej pozytywne i dzięki niemu książka wciągnęła mnie już od samego początku.

Warto wspomnieć o bohaterach wykreowanych przez autora, którzy (w większości) są różnorodni, barwni, budzący sympatię oraz zapadający w pamięć. Najpierw poznajemy Marcusa, weterana i kapitana budzącego lojalność podwładnych, który znany jest ze swojej pogardy wobec szlachetnie urodzonych; później poznajemy Winter, żołnierkę udającą mężczyznę, z kłopotliwą przeszłością, która z dnia na dzień awansuje i nie za bardzo wie, co z tym fantem zrobić. Do tego należy wspomnieć o świetnie zarysowanych postaciach drugoplanowych, z których jedni są sympatyczni, inni to prawdziwi dranie, ale każdy z nich ma swój charakter i sposób bycia.

Niestety, wraz z rozwojem akcji i tempa książki, ta najsilniejsza strona powieści, jakim jest zarys psychologiczny bohaterów, zaczyna mocno kuleć. Najbardziej boleśnie to odczułam, jeśli chodzi o pułkownika Janusa, zadziwiająco młodego jak na swoją rangę szlachcica, który geniusz taktyczny łączy z ogładą i wykształceniem oraz jowialnym, bezpretensjonalnym sposobem bycia. A przynajmniej taki wydawał się być na początku. Później jego determinacja w realizacji celów zaślepia go, wychodzi wówczas z niego łotr i łajdak, a jak wszystko idzie po jego myśli, znów odgrywa rolę dobrotliwego dowódcy. Takich zmian jak w kalejdoskopie bardzo nie lubię, miałam wrażenie, jakby Janus cierpiał na schizofrenię i do tej pory nie wiem, co mam o nim myśleć. A że jest to jedna z najważniejszych postaci w książce, dosyć mocno odbiło się to na ostatecznej ocenie.

Za pierwszą połowę powieści - ocena 8/10 - książka rewelacyjna, z zapartym tchem pochłaniałam rozdział za rozdziałem. Za drugą połowę, niestety ocena 5/10, na którą złożyły się: zbyt szybko galopująca akcja i niezbyt przemyślane zmiany w zachowaniu bohaterów. Gdybym mogła wystawiać połówki ocen, za całokształt byłaby ocena 6.5/10, a tak niestety pozostaje 6 gwiazdek - książka dobra.

Przed sięgnięciem po "Tysiąc imion" nie czytałam żadnych recenzji, nie wiedziałam więc, czego tak naprawdę się spodziewać. Z okładki dowiedziałam się, że inspiracją dla autora była kampania Napoleona w Egipcie (super!) oraz "Gra o Tron" (eee tam, zwykły chwyt marketingowy, żadnych takich inspiracji się w powieści nie dopatrzyłam. I dobrze, bo nie lubię, jak jedna książka...