Ostatnimi czasy czytam kryminały, thillery i tym podobne straszne/niestraszne, lepsze/gorsze rzeczy z pasją i oddaniem osoby uzależnionej. Analizuję, scena po scenie, powieści Jo Nesbo. Trawią mnie bolączki Szackiego. Znam na pamięć cytaty z Chandlera. Ciepło uśmiecham się po lekturze tekstów Christie, i w końcu drżę na myśl o medycznych eksperymentach popaprańców/bohaterów książek Gerritsen. Mroczne gatunki (nazwijmy je tak roboczo) zawładnęły zupełnie moim sercem i umysłem (pospołu z reportażem oczywiście). Dlatego, gdy tylko zauważyłam w otchłani Internetu okładkę „Mrocznego zakątka” (i zrobiłam małe rozeznanie na temat Flynn) to poczułam, że czeka mnie całkiem zacna literacka przygoda (plus adrenalina, plus wzburzona krew) i faktycznie było dobrze. No prawie.

„Mroczny zakątek” to opowieść o rodzinnej tragedii, która rozegrała się dwadzieścia pięć lat temu na podupadającej farmie, w samym sercu Ameryki. Jedyną ocalałą z masakry jest kilkuletnia Libby Day. Na podstawie zeznań dziewczynki o zabójstwo matki i dwóch sióstr zostaje oskarżony jej starszy brat Ben, który trafia do więzienia z wyrokiem dożywocia. Życie Libby upływa w samotności, stagnacji i strachu. Wychowywana, może precyzyjniej „doglądana” przez liczne rodziny zastępcze, w dorosłym życiu próbuje po prostu przetrwać. Utrzymuje się z wpłat, które otrzymała tuż po tragedii, od hojnych darczyńców i dość często zagląda do kieliszka. Jednak pewnego dnia jej życie diametralnie się zmienia. Zaczyna brakować jej środków do życia, a jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki na jej drodze staje mężczyzna – przedstawiciel Klubu Zbrodni. Organizacji, której członkowie fascynują się tajemniczymi morderstwami i którzy są przekonani, że zabójstw nie mógł dokonać Ben. Za hojną opłatą angażują więc Libby, która ponownie ma się przyjrzeć sprawie, zrewidować swoje wspomnienia z dzieciństwa i pomóc w odkryciu prawdy lub w utwierdzeniu się w przekonaniu, że obraz zapamiętany z dzieciństwa jest tym prawdziwym.

Książka Flynn to bardzo dobrze skonstruowana powieść. Wątki fabularne, te współczesne i te z dnia tragedii, regularnie się przeplatają. Poznajemy zdarzenia z punktu widzenia Bena i Patty – matki i dorosłej już Libby. Z zapartym tchem śledzimy elementy, sytuacje, zachowania, które doprowadziły do okrutnego morderstwa. Autorka często zwodzi czytelnika, kluczy, sprawnie buduje napięcie. Jest i mroczno i strasznie. Z ulgą czytelnik wita współczesną opowieść Libby, która zdaje się być mniej groźna, gdyż już wszystko co złe wydarzyło się dawno, dawno temu. Gdzieś jednak w połowie tekstu, ta intensywność doznań zaczyna słabnąć. Czytelnik zaczyna domyślać się zakończenia, dostrzega szwy powieści i zamysł autorki. Jakby Flynn nagle zaczęła się inspirować zasadami jakiegoś marnego kursu kreatywnego piania i straciła wiarę we własną inteligencję. A szkoda.

Jednak, co trzeba ze całą sprawiedliwością tego świata oddać autorce, to fakt, że Flynn doskonale przedstawiła postaci. W „Mrocznym zakątku” każdy z bohaterów ma swój rewers, nikt nie jest bez winny, każdy (czy mówimy o Libby, Patty, Benie, Diondrze, czy też Trey’u) ma swoje motywy, jest w jakiś sposób uwikłany. A sama Libby wywołuje w czytelniku spektrum emocji - od nienawiści do uwielbienia. A w tym konkretnym gatunku to rzadka rzadkość.

Nie dziwię się, że „Mroczny zakątek” został zekranizowany (z niecierpliwością czekam na polską premierę filmu), bo to bardzo, ale to bardzo plastyczny kawałek literatury. I myślę, że mimo mojego lekkiego i delikatnego maruderstwa, rzecz warta lektury.  

Monika Długa