Dziwna to książka. Jak mało która, wywołała we mnie tyle sprzecznych emocji. Od samego początku. Pierwszych kilkanaście stron podobało mi się bardzo. Kolejnych kilkadziesiąt znudziło mnie strasznie, następne bardzo mnie irytowały, w połowie książka zaczęła mnie interesować, a pod koniec już nie mogłam się od niej oderwać. Ze cztery razy chciałam ją porzucić, a w rezultacie zostałam po jej zakończeniu w bardzo refleksyjnym nastroju. To po pierwsze. Po drugie Sto butelek na ścianie nie mają nic wspólnego z opisem na okładce. Chwilami się zastanawiałam czy ktoś się nie pomylił i nie zamieścił opisu do zupełnie innej książki. I po trzecie, zadziwiły mnie opinie innych czytelników, jakbym ja rzeczywiście czytała inną powieść. Może ktoś podmienił mój egzemplarz... Ale do rzeczy. W założeniu to miała być książka o Kubie. Cóż, Kuby było w niej niewiele, a przynajmniej nie tyle, ile się spodziewałam. Inni czytelnicy piszą, że była zabawna. Czyżbym straciła resztki poczucia humoru? Ranyyy, nie znalazłam w niej ani jednego zabawnego zdania. A może o uciskanych kobietach i złym traktowaniu ich przez świat? Może, to też jakoś mi umknęło. No chyba, że to było z wierzchu. A pod spodem? Pod spodem to dla mnie bardzo osobista książka, o samotności, poczuciu tożsamości (nie, nie seksualnej, to nie ma znaczenia), tęsknocie do siebie samej. O odrzuceniu i niezrozumieniu, o chowaniu się przed światem i jednocześnie krzyku w jego stronę. O braku... To dlaczego tylko tyle gwiazdek? Za nierówność wspomnianą na początku. Chyba potrzebny mi psychiatra i lekka literatura, po której dojdę do siebie...

Dziwna to książka. Jak mało która, wywołała we mnie tyle sprzecznych emocji. Od samego początku. Pierwszych kilkanaście stron podobało mi się bardzo. Kolejnych kilkadziesiąt znudziło mnie strasznie, następne bardzo mnie irytowały, w połowie książka zaczęła mnie interesować, a pod koniec już nie mogłam się od niej oderwać. Ze cztery razy chciałam ją porzucić, a w rezultacie...