Zaczyna się jak tani serial sf. I kolejne strony sugerują tani serial sf. I... W zasadzie nie można powiedzieć ani słowa więcej, żeby nie zdradzić fabuły ;) Zachęciła mnie okładkowa informacja o nagrodzie Hugo; dawno nie miałem kontaktu ze współczesnym, zagranicznym sf i ciekawiło mnie, za co teraz przyznają takie wyróżnienia. I o ile pierwsze strony nie wskazywały na nic nadzwyczajnego i w najmniejszym stopniu ambitnego, dalej... Jest ciekawiej, dużo ciekawiej. No dobrze, Asimova czy Aldissa to tutaj koniec końców nie dostajemy, ale jest dobrze.

Największą zaletą "Koszul" jest to, że wciągają. Jak borgowiańskie czerwie pustynne. To nie jest książka na długie posiedzenia, wciąga się ją w jednym, góra dwóch podejściach. Drugą siłą powieści stają się dość niespodziewanie jej trzy epilogi (zajmujące, bagatela, czwartą część całości) - każdy o własnym charakterze i intrygującym przebiegu. Niestety, należy to również zaliczyć do minusów - epilogi te już w najmniejszym stopniu nie należą do gatunku sf, a to chyba nie najlepiej, kiedy najmocniejszą stroną powieści sf są fragmenty spoza gatunku?

Mimo to "Czerwone koszule" mnie nie zawiodły. Przeczytałem w tempie, jakiego Pendolino mogłoby mi tylko zazdrościć i jestem usatysfakcjonowany. Czuję jednak, że po lekturze jedna rzecz będzie mnie trapiła przez pewien czas. Nie jestem zapewne jedynym, któremu raz na jakiś czas zdarza się popełnić mniejszy lub większy tekst. Jeśli w moim wypadku dojdzie jeszcze do takiej zbrodni dwa razy zastanowię się, jak poprowadzić fabułę...

Zaczyna się jak tani serial sf. I kolejne strony sugerują tani serial sf. I... W zasadzie nie można powiedzieć ani słowa więcej, żeby nie zdradzić fabuły ;) Zachęciła mnie okładkowa informacja o nagrodzie Hugo; dawno nie miałem kontaktu ze współczesnym, zagranicznym sf i ciekawiło mnie, za co teraz przyznają takie wyróżnienia. I o ile pierwsze strony nie wskazywały na nic...