"Żaden człowiek nie jest samoistną wyspą; każdy stanowi ułomek kontynentu, część lądu. Jeżeli morze zmyje choćby grudkę ziemi, Europa będzie pomniejszona, tak samo jak gdyby pochłonęło przylądek, włość twoich przyjaciół czy twoją własną. Śmierć każdego człowieka umniejsza mnie, albowiem jestem zespolony z ludzkością. Przeto nigdy nie pytaj, komu bije dzwon: bije on tobie."

(No man is an Island, intire of it selfe; every man is a peece of the Continent, a part of the maine; if a Clod bee washed away by the Sea, Europe is the lesse, as well as if a Promontorie were, as well as if a Mannor of thy friends or of thine own were; any mans death diminishes me, because I am involved in Mankinde; And therefore never send to know for whom the bell tolls; It tolls for thee. (ang.)) John Donne (1572–1631) – angielski poeta i prozaik.

Przeczytanie kolejnej książki Yaloma pozwoliło mi w końcu dowiedzieć, że pewien angielski pisarz na przełomie XVI/XVII wieku w jednym, krótkim akapicie stworzył dwa bardzo znane zwroty: Nikt nie jest wyspą i komu bije dzwon.

Żarty na bok.

"Mama i sens życia" to kolejny tom opowieści (w tym dwa fabularyzowane opowiadania), w którym autor, doświadczony terapeuta, dotyka z pacjentami tematu śmierci, żałoby i ulotności życia.

Podąża za Donne'em pisząc: "Jesteśmy współpasażerami w pociągu życia, a gdzieś tam biją nasze dzwony". Najważniejszą lekcja dla mnie wyniesioną z tej lektury jest myśl, że odważne doświadczanie śmiertelności innych i swojej pomaga pełniej żyć.

Czasem myśl o tym, że umrzemy i skończy się nasza świadomość, paraliżuje ludzi do tego stopnia, że zamrażają się w życiu i przeżywają je w oknie - nie czując, nie angażując się w relacje z innymi.

"(...) najbardziej boją się śmierci osoby, które zmarnowały dotychczasowe życie. Trzeba wykorzystać życie do końca. A śmierci pozostawić wypalone zgliszcza."

"Żaden człowiek nie jest samoistną wyspą; każdy stanowi ułomek kontynentu, część lądu. Jeżeli morze zmyje choćby grudkę ziemi, Europa będzie pomniejszona, tak samo jak gdyby pochłonęło przylądek, włość twoich przyjaciół czy twoją własną. Śmierć każdego człowieka umniejsza mnie, albowiem jestem zespolony z ludzkością. Przeto nigdy nie pytaj, komu bije dzwon: bije on...