To, że zupa mi nie smakuje, to nie znaczy, że ktoś ją źle przygotował. Może po prostu mam inne podniebienie, podatne na inne dania.
"Niewiarygodne podróże" to właśnie taka zupa, której więcej nie zjem, ale nie dlatego że jest niedobra, tylko dlatego że mi nie smakowała. Błyskotliwość autorki poraża blaskiem, mądrość życiowa wpleciona w poszczególne historie jest imponująca, anegdota o rzekomo cierpiącym na Aids mnie urzekła... Nawet nie potrafię powiedzieć, dlaczego mimo to nie przypadła mi do gustu ta lektura. Może za mało znam Austrię, za mało interesuję się historią, albo po prostu jako czytelnik szukam czegoś innego. Trochę zbłądziłam, ale nie ubolewam nad tym tak, jak np. w przypadku "Achai". To bowiem inna kategoria "nielubienia".

To, że zupa mi nie smakuje, to nie znaczy, że ktoś ją źle przygotował. Może po prostu mam inne podniebienie, podatne na inne dania.
"Niewiarygodne podróże" to właśnie taka zupa, której więcej nie zjem, ale nie dlatego że jest niedobra, tylko dlatego że mi nie smakowała. Błyskotliwość autorki poraża blaskiem, mądrość życiowa wpleciona w poszczególne historie jest...

"Niewiarygodne podróże" to krótkie felietony, w których Ilse Aichinger oprowadza czytelnika po swoich umysłowych wędrówkach. Między kolejnymi miejscami w Wiedniu, a "cieniami" - a więc zmarłymi bliskimi pisarce, rozgrywa się owo podróżowanie.
Zwięzła forma, mnogość tematów, a do tego podsumowujący książkę, wręcz druzgoczący wywiad z autorką sprawiają, że wobec tej książki nie można przejść obojętnie. Nie są to bowiem ani wspomnienia z podróży, daleko temu do pamiętnika, a jeszcze dalej do filozoficznych traktatów. A jednak tych "myśli ostatecznych" nie brakuje, może z racji wieku i doświadczenia twórcy.
Pozycja godna najszczerszego polecenia, tym bardziej, że Ilse Aichinger jest w Polsce niemal nieznana, o czym zresztą przypomina nam autor tekstu na okładce.

"Niewiarygodne podróże" to krótkie felietony, w których Ilse Aichinger oprowadza czytelnika po swoich umysłowych wędrówkach. Między kolejnymi miejscami w Wiedniu, a "cieniami" - a więc zmarłymi bliskimi pisarce, rozgrywa się owo podróżowanie.
Zwięzła forma, mnogość tematów, a do tego podsumowujący książkę, wręcz druzgoczący wywiad z autorką sprawiają, że wobec tej książki...